The Witcher 3: Wild Hunt is een vreemde eend tussen zijn concurrenten. De bekende The Elder Scrolls-reeks begint ieder nieuw deel met een vers verhaal, Fallout start altijd in een nieuwe stad en Dragon Age: Inquisition kan rekenen op twee eerdere delen die veel bekender zijn.
En The Witcher? Het derde deel van deze role-playing-trilogie volgt twee behoorlijk ontoegankelijke games op, die op hun beurt weer de afsluiter zijn van een verhaal dat in tien relatief onbekende Poolse boeken beschreven staat. De instapdrempel lijkt dus vrij hoog, maar die uitgebreide achtergrond is juist het geheim van The Witcher.
Bekijk beelden uit de game:
Rijk universum
De op monsters jagende held Geralt is namelijk geen gezichtsloze soldaat die spelers in een dronken bui zelf samenstellen. Geralt is een persoon die al bijna dertig jaar de spelwereld van The Witcher 3 heeft doorkruist, koningen heeft geholpen, magische dames heeft verslonden, complotten heeft ontdekt en de meest bizarre monsters heeft verslagen.
Computergestuurde personages kennen hem als vriend, haten hem als oude aartsvijand of smeken om zijn hulp vanwege zijn kennis en ervaring.
Dit rijke universum is wat The Witcher 3 net iets interessanter maakt dan zijn concurrentie. In de meeste rpg’s vecht je eigenlijk altijd tegen dezelfde monsters, omdat deze vaak gebaseerd zijn op de algemeen bekende Dungeons & Dragons-boeken. Niets van dat in The Witcher: de vijanden in het spel komen uit de Slavische mythologie en zijn veel meer macaber.
Je komt de meest bizarre schepsels tegen, maar ze zijn niet allemaal slecht. Het is aan jou om te beslissen of ze wellicht nog te redden zijn. Voor de omgang met mensen geldt hetzelfde, want dat zijn soms nog grotere monsters in The Witcher.
Net een film
Als speler moet je regelmatig keuzes maken waarvan de consequenties pas later in het verhaal duidelijk worden. Gevolgen kunnen zeer onverwacht zijn en een vrolijk einde is absoluut geen garantie. De manier waarop verhaal en gameplay met elkaar worden afgewisseld is ook prijzenswaardig.
De wereld is enorm, waardoor je vaak flinke stukken aan het rennen bent door de natuur. Toch ben je nooit verder dan een paar minuten verwijderd van een verhalende scène. De hoeveelheid vooraf opgenomen content in de game is overweldigend.
Het is daarom jammer dat bugs af en toe de sfeer onderbreken. Figuren die in de achtergrond spontaan hun haar verliezen of door het beeld zweven komen met regelmaat voor, vooral later in het spel. Ze breken het spel gelukkig nooit.
Grafische kracht
De wereld van The Witcher 3 is op de Playstation 4 helaas niet zo mooi als op de pc en in de eerder vrijgegeven filmpjes. Toch blijft er genoeg grafische pracht en praal over om je aan te vergapen, zeker in de vrije natuur.
Overal is begroeiing, geen enkel stuk grond is recht en huizen en kastelen zijn weggezakt in de grond, De watereffecten hebben we beter gezien, maar de schakelingen in het weer zijn afwisselender en sterker dan in welke game dan ook. Bomen buigen mee tijdens een storm, iedereen raakt doorweekt tijdens regen en sommige zonsopkomsten zijn oogverblindend fel. De wereld is zowel dicht begroeid als bevolkt.
Neem bijvoorbeeld de stad Novigrad, een indrukwekkend grote realistische weergave van een middeleeuwse vesting. De spelreeks Assassin’s Creed lijkt zich er op het eerste gezicht mee te kunnen meten, maar in The Witcher 3 kun je ook nog eens bij de meeste huizen naar binnen. Het zorgt op de Playstation 4 wel voor meer kans op bugs.
Opdrachten
Geralt wordt regelmatig gevraagd om mensen of objecten op te sporen. Hiervoor maakt hij gebruik van een speciale modus die doet denken aan Batman: Arkham Asylum. Maar in plaats van een kleurenfilter, verbuigt het beeld en lichten belangrijke objecten op. Daarnaast wordt het omgevingsgeluid dat je opvangt versterkt, waardoor je iedere vijand al van een kilometer aan hoort komen.
Dit komt heel tof over en geeft je het gevoel een jager te zijn. De eerste vijftig keer hebben we het daarom met liefde gebruikt, maar helaas vereisen vrijwel alle missies ditzelfde trucje. Iemand is vermoord: zoek sporen. Iets is gestolen: zoek sporen. Iemand is spoorloos: zoek sporen. Meer afwisseling was welkom geweest.
The Witcher 2 deed dit wel goed: daar werd je voor ieder gevecht of iedere missie uitgedaagd om te werken aan je kennis over de vijanden, je uitrusting, het voorbereiden van de juiste drankjes, giftige oliën en valstrikken. Al die ingewikkelde opties zijn in het kader van toegankelijkheid voor het grotere publiek ernstig versimpeld en verzwakt.
Gevechten
Gevechten zijn daardoor ook wat minder uitdagend geworden voor ervaren spelers. Nog steeds doen vijanden veel schade met hun aanvallen en kun je binnen een paar slagen sterven. Je zult dus bij ieder gevecht op moeten letten.
Aan de andere kant zijn vijanden in The Witcher 3 veel makkelijker te beschadigen. Er is zelden meer sprake van een bepaalde immuniteit. Ervaren spelers kunnen de moeilijkheidsgraad daarom beter een tandje hoger zetten.
The Witcher 3 onderscheidt zich verder van de concurrentie via tal van boeiende zijmissies en andere activiteiten. Er zijn bijvoorbeeld allerlei speurtochten te vinden, evenals paardenraces en een vechttoernooi.
Een uitsmijter is het kaartspelletje Gwent, waarvoor je over de hele wereld tegen mensen moet spelen voor goede kaarten. Ook tijdens missies is het aan te raden om van het voorgestelde pad af te wijken: Ontwikkelaar CD Projekt Red houdt slim rekening met de speler die graag in ieder donker hoekje kijkt of vijvertje springt en verstopt daar consistent speciale monsters en beloningen.
Conclusie
Als de ontwikkelaar de diepgang van The Witcher 2 had behouden, was The Witcher 3: Wild Hunt de ultieme game geweest. Desondanks is er geen ander spel dat zo’n pakkend verhaal vertelt en tegelijk zo’n grote spelwereld biedt om vrij te verkennen.