De originele Crash Bandicoot-trilogie die tussen 1996 en 1999 verscheen was zowel bij critici als consumenten een groot succes. Het waren ook de games waarmee Uncharted- en The Last of Us-ontwikkelaar Naughty Dog zich op de kaart zette.
Het gekke buideldier Crash groeide zelfs uit tot de mascotte van PlayStation. Latere games in de Crash Bandicoot-serie verschenen ook voor andere spelcomputers, maar bereikten nooit meer de populariteit en kwaliteit van de eerste drie delen. Het is daarom niet vreemd dat uitgever en merkhouder Activision ervoor heeft gekozen om enkel die trilogie opnieuw uit te brengen.
Weinig veranderd
Eigenlijk hebben alleen de graphics van Crash Bandicoot, Crash Bandicoot 2: Cortex Strikes Back en Crash Bandicoot: Warped een substantiële make-over gekregen, waardoor de games nu meer ogen als een felgekleurde zaterdagochtendtekenfilm. De charme van Crash Bandicoot en andere rare personages en de gevarieerde omgevingen blijven daarbij gelukkig intact.
Aan de gameplay is verder nauwelijks getornd, iets dat vooral spelers van de originele games ongetwijfeld op prijs zullen stellen. De sprongen en draaiaanvallen die je met Crash maakt voelen qua timing nagenoeg hetzelfde.
Het zijn nog steeds kwalitatief sterke platformers, al heeft het genre zich in de pakweg twee decennia sinds de allereerste Crash Bandicoot wel doorontwikkeld. Het is precies dat feit dat tijdens het spelen zo nu en dan voor een gemengd gevoel zorgt.
Allereerst zijn de Crash Bandicoot-games ietwat gelimiteerde versies van 3D-platformers, voordat Super Mario 64 de standaard verlegde. De game is wel degelijk in 3D, maar het levelontwerp is zeer lineair, waardoor het eigenlijk alleen maar van links naar rechts, of naar de camera toe en van de camera vandaan gaat.
Het is, kort door de bocht, een 2D-platformer met het uiterlijk van een 3D-game. Vooral platformers als Super Mario 3D Land hebben deze mix tussen 3D-omgevingen en lineaire routes in de tussentijd veel sterker uitgewerkt.
Moeilijk
Ook de moeilijkheidsgraad is gelijk gebleven en dat is niet altijd gewenst. Vooral de eerste Crash Bandicoot-game heeft uitschieters waar veel spelers zich op stuk zullen bijten. In het grootste gedeelte van de levels is het einde zonder veel problemen te halen, maar sommige levels zullen tientallen keren opnieuw gespeeld moeten worden.
Ontwikkelaar Vicarious Visions heeft wel enkele aanpassingen gemaakt om ervoor te zorgen dat spelers minder snel de handdoek in de ring gooien. Het spel slaat de gemaakte progressie automatisch op na elk level, hoewel dit ook kan worden uitgezet.
Daarnaast zijn een aantal hulpmiddelen uit deel twee en drie naar de eerste Crash Bandicoot overgezet. Spelers die vaak achter elkaar doodgaan krijgen extra bescherming, al helpt dit alleen tegen aanvallen van vijanden, niet tegen de vaak voorkomende val in het diepe. Ook voegt de game in sommige langere levels een extra checkpoint toe – wel weer alleen bij veelvuldig falen.
Jong en oud
Ondanks een aantal bikkelharde platformuitdagingen is de Crash Bandicoot N. Sane Trilogy een sterk staaltje nostalgie. De charme van de spelwereld, variatie in levels en aanstekelijke muziek staan nog steeds als een huis. De trilogie is zo een prima opfriscursus voor terugkerende spelers en een fijne, zij het soms frustrerende kennismaking voor een nieuwe generatie.
Crash Bandicoot N. Sane Trilogy is verkrijgbaar voor PlayStation 4.