Laten we het onderwerp waar het halve internet over lijkt te vallen meteen bij de kraag vatten: je kunt drie levels van Super Mario Run gratis downloaden op je iPhone of iPad, voor de rest van de game betaal je tien euro. Dat zijn de meeste smartphonegamers niet gewend en vandaar dat je bijvoorbeeld in de App Store veel negatieve recensies leest. Apple doet niet aan demo’s, maar de gratis versie van Super Mario Run is in principe een demo. Smaakt het naar meer, dan betaal je eenmalig tien euro.
Opnieuw leren platformen
Wat meteen opvalt is dat je als geoefende Mario-gamer opnieuw moet leren de platformgame te spelen. De gameplay laat zich het beste vergelijken met de Rayman-runners voor smartphones, waarbij het hoofdpersonage automatisch van links naar rechts loopt en je op je scherm moet tikken om hem te laten springen. Dat is in feite alles wat je doet in Mario Run: Mario laten springen.
Dat Mario automatisch rent, betekent echt dat je je ervaringen uit de oude games af moet leren. Loop je een blokje of muntje voorbij, dan kun je die niet meer pakken, tenzij je het level opnieuw start. Het levert in het begin best wat frustratie op, vooral wanneer je met veel enthousiasme de vijf paarse muntjes die in elk level verstopt zitten wilt verzamelen.
Dan klikt er iets: de vijf muntjes in één ‘run’ verzamelen, daar zit ‘m nu juist de uitdaging in. Ja, je moet levels af en toe opnieuw starten, maar je leert de lay-out en de locatie van de speciale muntjes uit je hoofd en uiteindelijk lukt het je. Heb je de vijf paarse muntjes verzameld, dan kun je nog eens vijf speciale munten in het level verzamelen, en dan nóg eens. Ze zitten dan op andere plekken verstopt en zijn vaak een stuk moeilijker om te pakken te krijgen. Levels worden iets aangepast om het je nog lastiger te maken.
Doordat de muntjes steeds moeilijker te pakken zijn, begin je op typisch Nintendo-achtige manier vanzelf strategieën te bedenken. Mario springt automatisch over vijanden, maar landt je precies op tijd op een vijand, springt Mario hoger en kun je dat muntje wel pakken. Elk level begin je met twee ‘bellen’, die als je geraakt wordt Mario iets eerder in het level terugzetten.
Op een gegeven moment besef je dat je die bel ook handmatig in kunt schakelen om zo een gemist muntje alsnog te pakken; vloeren met pijltjes erop laten je achteruit springen. Met deze en meer ontdekte strategieën biedt de simpel ogende platformer ineens toch best veel diepgang.
Extra content
Het verzamelen van de speciale muntjes is echt de hoofdmoot van de game. Je speelt in een dik uur door alle levels heen, maar na een dag of vier intensief spelen hebben we nog maar een klein gedeelte van de speciale munten verzameld. Toch heeft Nintendo extra content in de game gestopt in de vorm van twee andere ‘modi’: Toad Rally en het bouwen van je eigen Mushroom Kingdom.
In Toad Rally race je tegen andere spelers en probeer je in een kort tijdsbestek zoveel mogelijk munten te verzamelen en dat zo stijlvol mogelijk te doen. Aan het einde wordt vergeleken wie de meeste muntjes heeft. Dat, gecombineerd met hoeveel Toads er hebben gejuicht voor je stijlvolle moves, bepaalt de winnaar.
Win je, dan ontvang je een aantal Toads van je tegenstander die in je eigen Mushroom Kingdom komen wonen. Hier kun je huizen voor je Toads plaatsen, alsook heuvels, bloemen en andere decoraties en zelfs speciale objecten en gebouwen die extra’s opleveren, waaronder andere speelbare personages. Je koopt al die gebouwen en decoratie met munten die je verzamelt in de game.
De twee extra modi zijn bij lange na niet zo uitgediept als de hoofdmodus, maar geven de game een extra competitief en creatief element. Dit werkt in principe prima, maar het ligt aan je persoonlijke voorkeur of je dat allemaal de moeite waard vindt, alleen maar om je Mushroom Kingdom uit te breiden. Voor ons is dat laatste aspect van de game iets te minimalistisch om er lang door geboeid te blijven.
De game zelf staat op het gebied van gameplay en herspeelbaarheid echter als een huis. Waar we bij veel iPhone-games na een paar uur wel afhaken, blijven we dagelijks deze app openen om een paar levels te spelen. Dat is vooral te danken aan de solide gameplay, zoals je mag verwachten van een ervaren ontwikkelaar als Nintendo. Ondanks het welbekende uiterlijk van een moderne Mario-platformer die we inmiddels al kunnen dromen, biedt Super Mario Run een nieuwe manier van met Mario spelen, eentje die na wat gewenning minstens zo leuk is. Mario voelt zich ook op een iPhone helemaal thuis.
Conclusie
Super Mario Run oogt en voelt als een solide tweedimensionale Mario-game, maar biedt een nieuwe manier om Mario te besturen. Aanvankelijk frustreert dat, omdat je je opgedane ervaring moet afleren, maar uiteindelijk beloont Run je met zijn verrassend diepgaande gameplay. De hoofdgame heeft dan ook genoeg vlees op de botten om lang te boeien, maar de extra modi missen die diepgang en zijn niets meer dan een tijdelijke afleiding.