The Last Guardian is inmiddels bijna tien jaar in ontwikkeling. Ondanks die lange, problematische ontwikkelperiode voelt The Last Guardian wel echt als een Team ICO-productie. Dit kan zowel positief als negatief opgevat worden.
De game heeft namelijk alle charme, aandacht voor detail en de unieke sfeer die we gewend zijn, maar helaas ook de kenmerkende onhandige besturing, dramatische camerawerking, inmiddels ver achterhaalde graphics en een niet al te beste framerate. De game oogt als een PlayStation 3-remaster zonder een originele release gehad te hebben.
In al die tijd lijkt The Last Guardian in losse ontwikkelperiodes gegroeid te zijn tot wat het nu is. Het voelt alsof de makers door de jaren heen steeds nieuwe ideeën kregen om de game te verbeteren, maar niet helemaal opnieuw wilden beginnen.
De eerste paar uur, waarin je als het jochie het kat-muis-hond-vogelwezen Trico bevrijdt en je samen door ruïnes loopt om te ontsnappen, voelt haast als een andere game vergeleken met de paar uren daarna.
Dat is maar goed ook, want in die eerste uren gaat de game bijna vervelen. Zodra je naar buiten gaat is de gameplay plots een stuk dynamischer en spannender. De game duurt ongeveer tien tot twaalf uur en de levels wisselen net als in deze eerste uren constant in kwaliteit.
Leukste gameduo
De kern van de game is de relatie tussen de jongen en Trico. Alles is gemaakt om deze band te testen en te laten groeien. Trico is als een schoolvriend. Eentje die groot en sterk is, maar sociaal net wat te onhandig blijkt om populair te zijn. Je vertrouwt op elkaar. Je helpt hem door lekker voedsel mee te smokkelen, terwijl hij er altijd voor je is als je lastiggevallen wordt door pestkoppen.
Trico heeft wel moeite om zelf initiatief te nemen, dus je kunt hem aansporen via knoppencombinaties. Dit werkt echter niet altijd lekker. Deels ligt dit aan het schuchtere karakter van het beest, maar het is ook de kunstmatige intelligentie die zich wat moeilijk laat temmen.
Wel is dit een van de leukste duo’s ooit in een game. De manier waarop dit tweetal met elkaar omgaat en door de wereld reist straalt pure liefde uit. Van de manier waarop je Trico kunt aaien om hem gerust te stellen tot hoe Trico bezorgd kijkt als je na een flinke sprong wat strompelt. Of hoe zijn schattige koppie met die grote oren door een klein gat toekijkt hoe jij in een gebied wat hendels overhaalt of andere kleine puzzeltjes oplost om verder te komen.
En van welke hoogte je ook naar beneden valt, als je op Trico landt ben je altijd veilig.
Een ode
Het is duidelijk dat de game gemaakt is voor mensen die een bijzondere relatie met ICO en Shadow of the Colossus hebben. The Last Guardian is namelijk in alles een ode aan deze games. Samen reis je door grijze ruïnes gehuld in mist op zoek naar redding net zoals in ICO. Het klimmen op Trico en de schaal van de game komt direct uit Shadow of the Colossus. De architectuur is zo uit beide games geplukt.
Helaas ontstijgt de game zijn voorgangers niet. ICO heeft talloze gamemakers geïnspireerd om de unieke elementen uit die game mee te nemen in eigen producties. Shadow of the Colossus is nog altijd uniek in wat het deed en staat ook vandaag de dag als een huis.
The Last Guardian is een prachtig sprookje en heeft een hoop mooie momenten, maar mist de kracht uit Team ICO’s verleden. Inmiddels weten andere games ook een sterke relatie tussen het hoofdpersonage en een metgezel neer te zetten: kijk bijvoorbeeld recentelijk naar Titanfall 2. Bovendien is de game-industrie dit design, dat voor het grootste deel bestaat uit het overhalen van hendels om poorten te openen, inmiddels ontgroeid.
Liefde
Onderdeel van de kracht van de vorige games was dat de mooiste gebeurtenissen in de gameplay verwerkt zaten. Terugdenkend aan die games komen de momenten waarin verhaal en gameplay samenkomen namelijk als eerste naar boven.
Bij The Last Guardian zijn de hoogtepunten grotendeels verwerkt in passieve filmpjes. Dat is zonde, maar ergens ook begrijpelijk omdat de game een keer afgerond moest worden. Gelukkig komt de band tussen het tweetal wel grotendeels naar voren door de interactie tijdens het spelen en dat is werkelijk een van de mooiste dingen die de game-industrie dit jaar heeft afgeleverd.
Het is goed dat de game toch is uitgekomen en dat mensen hem eindelijk kunnen spelen. Dit is namelijk een type game waar een liefde voor dit medium als kunstvorm uit spreekt.
Een game waar zoveel aandacht naar de sfeer en stijl gaat, waardoor de graphics er minder toe doen. Een game waar de kleine details in animaties, de interactie tussen de personages en de muziek op een unieke manier samenkomen. Ueda wilde iets moois maken en daar is hij in geslaagd, maar helaas zit het verpakt in een game vol problemen.
The Last Guardian is vanaf 7 december verkrijgbaar voor PlayStation 4.