Het grootste probleem van het origineel was zijn hoofdpersoon, Aiden Pearce. De slechtgemutste man met flapperjas kon op weinig sympathie rekenen en spelers voelden totaal geen connectie met hem.
In deel twee is dat gelukkig totaal anders, want Marcus is een humoristische, zelfverzekerde hacker die zichzelf lang niet zo serieus neemt. Hij maakt grappen die daadwerkelijk leuk zijn, met onder andere een paar geslaagde opmerkingen over zijn ras en het gebrek aan zwarte medewerkers in Silicon Valley.
Het verhaal is dit keer ook een stuk luchtiger. Marcus sluit zich aan bij het kleine hackerscollectief DedSec om te strijden tegen het ctOS, een soort besturingsprogramma waarmee een hele stad wordt aangestuurd. Voorspellende algoritmes hebben bepaald dat Marcus een hoge kans heeft om een crimineel te worden en dus wordt hij als zodanig aangemerkt nog voordat hij iets gedaan heeft.
De toon van de game schiet alle kanten op. Het is niet zo overladen met memes als sommige trailers lieten denken, al zijn de filmpjes die de hackgroep gebruikt om het publiek te informeren soms wel erg storend. Op deze momenten doen de ontwikkelaars iets te hard hun best om een jong publiek aan te spreken, net zoals bijvoorbeeld wanneer Marcus roept “Awww man, that’s hella dope!”
Op andere momenten weet de game exact de juiste, spottende toon te raken. Een missie waarin een duidelijke Martin Shrekli-kloon het leven zuur wordt gemaakt, bijvoorbeeld, of de manier waarop Google-medewerkers worden neergezet als hipsterbro’s die constant over superfoods praten.
Het is jammer dat veel belangrijke kwesties vaak onbesproken blijven. De game vraagt zich aan het begin af of een burgerwacht als DedSec wel echt goed is, of zij de regels mogen breken als zij zelf denken dat het voor het goede doel is. Die vraag is terecht, maar hij wordt nergens beantwoord en zelfs nauwelijks besproken, terwijl de daden van de hackers grote gevolgen hebben.
Hacken
De missies zijn in ieder geval een stuk gevarieerder dan in het eerste deel en zijn meestal ook op meerdere manieren op te lossen. Dit maakt de game een stuk frisser en over het algemeen een genot om te spelen. De speler krijgt geregeld de opdracht om een beveiligd pand of gebied te infiltreren en daar het een en ander te hacken, maar mag zelf invullen hoe dat gebeurt
Zo is het mogelijk overal voorzichtig langs te sluipen en onderweg deuren open hacken en beveiligingssystemen uitschakelen om zo ongezien bij een doel te komen. Het is ook een optie om drones in te zetten, een rijdende en een vliegende, en die door het pand manoeuvreren.
Nog een optie is om bewakers helemaal gek te maken, door in de bewakingscamera’s in te breken en vanaf daar alles om ze heen te hacken, ze stroomstoten te geven uit elektriciteitskastjes of een auto van afstand te hacken en over ze heen te laten rijden.
Dit werkt fantastisch goed en geeft de game ook een grote herspeelbaarheid – al zijn missies gek genoeg niet opnieuw te starten.
Drones
Daarnaast zijn de nieuwe drones eigenlijk te goed. Ze zijn inzetbaar om bijna elke missie gemakkelijk te voltooien. Wachters maken de drones wel kapot als zij ze spotten, dus die moeten vermeden worden
Maar wat blijkt: het is mogelijk de telefoon van elke wachter af te laten gaan en dan vinden ze hun mobieltje ineens belangrijker dan een hacker die hun basis binnendringt. Dan kan een drone door elk fort heen rijden, waarbij iedere wachter snel gehackt kan worden om verder te karren.
Die wachters zijn sowieso niet zo heel slim. Zo stond er eentje rustig door een glazen muur naar ons te kijken terwijl wij in een kantoor een van zijn collega’s wurgden.
San Francisco
Naast de verhalende missies is er van alles te doen in de open wereld. Het is sowieso al leuk om rond te rijden in deze samenvatting van San Francisco. Hele wijken zijn eruit gesloopt, maar de meest bekende plekken zijn te vinden. Wie wel eens in de stad is geweest, voelt zich gelijk thuis.
Er is ook een hoop te doen in de wereld, wat een goed excuus geeft om al hackend door de stad te crossen. Er zijn veel zijmissies te vinden voor wie goed zoekt en de meesten daarvan zijn zeker de moeite waard.
Ook het verzamelen van collectables is voor de verandering eens niet saai. Ze bevinden zich bijvoorbeeld bovenop gebouwen en het is vaak een hele puzzel om daar te komen. Alleen de vele races – motors, drones, e-karts – zijn een beetje eentonig, vooral door de weinig indrukwekkende besturing van de voertuigen.
De online opties zijn een aardige extra. Er zijn een aantal missies die samen met een vriend te spelen zijn, met daarbij nog een paar extra modi. Het invaden uit de eerste game is terug, waarbij een speler ongemerkt in het spel van iemand anders komt.
Conclusie
Met een nieuw hoofdpersoon, een nieuwe stad en een nieuwe tone of voice neemt Watch Dogs 2 op succesvolle wijze afstand van het origineel. Er wordt hier en daar wel verwezen naar het eerste deel, maar de game staat volkomen op eigen benen. Het is jammer dat de ervaring enigszins wordt besmeurd door veel kleine misstappen, want er valt een hele hoop plezier te beleven in San Francisco.