In Call of Duty: Infinite Warfare bepaal je zelf welke missie van de singleplayer je op enig moment wilt doen. Ook door de toevoeging van een handjevol zijmissies is de singleplayeropzet van de nieuwe Call of Duty minder lineair, al moet je de hoofdverhaallijn nog steeds in een bepaalde volgorde afronden.
Infinite Warfare is in elk geval niet saai. De singleplayer is een aaneenschakeling van toffe setpieces met een simpel maar passend verhaal. De kale ruimtekapitein Reyes moet de slinkende mensheid en haar kolonies beschermen van het Settlement Defense Front (SDF), een fascistische splintergroepering die de Aardse mens met guerrillatactieken op de knieën probeert te krijgen. Die grootschalige ruimteoorlog blijkt genoeg motivatie om verder te willen spelen.
Het is een vrij platvloers popcornavontuur, en juist vanwege z’n simpele insteek vermakelijker dan de singleplayer van Black Ops 3 en Advanced Warfare.
De singleplayer geeft je zeven of acht uur aan dogfights en knallen op robot, mens en robotmens. Dan rolt de aftiteling op het scherm voorbij – en dan heb je alle zijmissies wel ongeveer afgerond.
De locaties (ijsplaneten, zandplaneten, ruimteschepen) wisselen elkaar in rap tempo af. Af en toe neem je plaats in een Jackal, een wendbaar ruimteschip dat is uitgerust met een simpel wapenarsenaal. De introductie van ruimte-dogfights verhult helaas niet dat vrijwel alle actie bestaat uit het hersenloos knallen op tegenstanders.
Na het uitspelen van de singleplayer wordt de Survivalist-moeilijkheidsgraad ontgrendeld, waarbij verloren health niet wordt aangevuld en een gebroken arm betekent dat slaan er even niet meer in zit. Wie na Survivalist blijft hangen, kan aan de slag met de YOLO-modus, waarin je maar één leven hebt tijdens de gehele singleplayer. Wij hebben ons er niet aan gewaagd. Zoals veel spelers zijn we snel overgestapt op de multiplayer en Zombies.
Zombies
De coöp-modus is uiteraard niet verdwenen en keert terug in Zombies. Ook in Infinite Warfare is het ontdekken van de Zombies-map een avontuur an sich. Zeker als de zombies op je afstormen, is het oplossen van tig kleine en enkele grote puzzels een ware uitdaging die verfijnde teamtactiek vereist.
Het in neonlichten gedrenkte ‘Zombies in Spaceland’ is toegankelijker dan zijn voorgangers. Dit blijkt niet alleen uit de stapsgewijze opbouw, maar klinkt ook letterlijk door in de mainstreammuziek die in het park gedraaid wordt (door David Hasselhoff, die daarnaast een andere, prominentere rol in Zombies speelt).
Om verder te komen dan ronde tien – iets waar wij betrekkelijk veel moeite mee hebben gehad – is het nog meer dan voorheen zaak om de map zo veel en zo ver mogelijk te verkennen.
Nadat we een ritje in een spookhuis met lasergeweertjes hebben gemaakt, een robot zijn verloren ledematen hebben teruggebracht en maar liefst twee rondes aan ontploffende clowns hebben overleefd, voelt Spaceland nog altijd als een mysterie voor ons. Maar we werden wel steeds beter in het stellen van prioriteiten. Dat helpt als je wilt overleven.
De vraag is natuurlijk hoe het zit met de houdbaarheidsdatum ten opzichte van eerdere Zombies-delen, en op die vraag is in Call of Duty-recensies traditiegetrouw lastig antwoord te geven. Zombies vergt nou eenmaal veel tijd, en ook een beetje hulp van het internet. We zijn tijdens onze speelsessies nooit ver genoeg gekomen (of genoeg geholpen) om de grootste geheimen te ontdekken, terwijl wij uit betrouwbare bron weten dat die geheimen er wel degelijk zijn.
Iets wat ons in de Zombies-modus tegenstaat, is ook verwerkt in de multiplayer: de zogeheten supply drops uit Advanced Warfare zijn terug. Het gaat om pakketjes die drie triviale items bevatten. Sommige voorwerpen in supply drops hebben niet enkel cosmetisch nut, zoals in Overwatch of Battlefield, maar zijn daadwerkelijk beter dan hun reguliere equivalenten.
Zo is er een bijzonder fijne versie van de R3K-assaultrifle die gebruikmaakt van een wapen-perk die ‘m volautomatisch maakt. Wil je het geweer hebben zonder euro’s te investeren, dan kost dat óf ontzettend veel moeite, óf is een enorme portie geluk nodig.
Het kopen van supply drops hoeft natuurlijk niet, maar mensen die het wel doen, hebben duidelijk een voordeel. En nadat wij zelf met de R3KT aan de slag gingen, merkten wij op dat dat voordeel best groot kan zijn.
Multiplayer
Ben je eenmaal aan het knallen, dan knalt Infinite Warfare ook in de multiplayermodus heerlijk weg. Infinite Warfare is iets trager dan zijn voorganger, maar vanwege de compactere maps valt dat eigenlijk niet zo op. Je doet er meestal goed aan je sniper achter te laten in de lobby, want zelden rijkt de horizon zo ver dat je door een diep vizier wilt kijken. Assault rifles en SMG’s vieren om die reden hoogtij.
Call of Duty: Infinite Warfare verschilt qua gevoel nauwelijks van Black Ops 3, met name in de manier waarop je beweegt en navigeert. Gewenning speelt geen enkele factor en je basisarsenaal aan bewegingen is in Infinite Warfare een bijna exacte kopie van het movement-systeem in Black Ops 3.
Gelukkig kun je personages naar smaak aanpassen. De zes speelbare klassen worden gekenmerkt door eigen speelstijlen en zijn met tientallen verschillende combinaties aan te passen. Veel vaardigheden zijn weliswaar nieuw, maar zo voelen ze niet. Onzichtbaar worden, de tijd terugspoelen of het bemachtigen van een krachtige, maar tijdelijke lasergun; de meeste krachten komen erg bekend voor. Met het oog op de balans is dat wellicht te verklaren, maar met het oog op de nieuwe setting een gemiste kans.
Conclusie
Infinite Warfare probeert zich wel te onderscheiden, maar dan vooral met kleine details die voortborduren op de basis van Black Ops 3. Zeker online vormt dat een fiks knelpunt. Mits je geen doldwaze Call of Duty-fan bent, vallen de aanpassingen in Infinite Warfare niet of nauwelijks op. De maps spelen zich af op onorthodoxe planeten, maar de futuristische setting heeft weinig impact op de gameplay.
Door de gelijkenissen is de multiplayer niet minder toegankelijk voor nieuwkomers, want Black Ops 3-veteranen hebben het snel in de vingers. Het zegt ook iets zegt over de intentie van de makers: Infinite Warfare wil vooral een klassieke Call of Duty-game zijn.
Dat is logisch, maar gezien de potentie van dit nieuwe deel is het ook jammer. Infinite Warfare is een goede game, maar zeker niet de beste shooter van dit najaar. Het zou de serie goed doen als het volgende Call of Duty-deel afscheid neemt van een aantal tradities, zonder daarbij zijn kernkwaliteiten te verloochenen.
Call of Duty: Infinite Warfare is beschikbaar voor Xbox One, PlayStation 4 en pc. De game is gerecenseerd tijdens een driedaags recensie-evenement.