Review: Call of Duty: Black Ops 3 speelt vertrouwd met verrassend verhaal

Het opzoeken van de verre toekomst (het jaar 2065) biedt ontwikkelaar Treyarch Studios stof om te experimenteren. Wat begint als een spannend avontuur over artificieel geheugen, hersen-computer interfaces en diens invloed op de mens, gaat later langzaamaan richting een multi-interpretabel en bijna psychedelisch slotstuk, dat je in verwarring achterlaat.

Het lijkt dan ook niet de bedoeling dat spelers het verhaal slechts eenmaal uitspelen. Laat het verhaal na de eerste speelsessie inzinken, speel ‘m nogmaals door, knoop de losse eindjes aan elkaar. We hebben dat zelf ook even gedaan. En ja, dan valt er dan opeens wél kaas te maken van sommige dialogen. En dat ene personage in level twee was er toen al gewoon bij.

Wij verklappen niets, al hebben we tegelijkertijd ook niet zoveel om te verklappen: we zijn nog altijd in dubio over de interpretatie van het verhaal. Gelukkig konden we terecht in het safehouse, een soort van hub tussen missies in. Daarin kun je bijvoorbeeld je wapens en vaardigheden aanpassen of de ditmaal iets minder goed verstopte Dead Ops II-arcadegame spelen, maar je vindt er ook een boel duiding over het verhaal.

Ironisch genoeg staat de manier van spelen in schril contrast met die ambitieuze verhaalopzet. Het is zeker niet de gameplay die het herspelen van de missies de moeite waard maakt. Waar in de tweede Black Ops nog wel een beetje geëxperimenteerd werd met open, non-lineaire levels is die innovatie in Black Ops 3 van de baan. Mikken en schieten, slaan en af en toe een granaatje gooien, dat is de gameplay in de praktijk in een notendop.

Natuurlijk wordt alles op een Hollywoodwaardig presenteerblaadje gemikt maar verwacht zeker niet meer dan dat. De inhoudelijke vernieuwing schuilt vooral in de vier-speler-co-op. Die is overigens vermakelijk, maar heeft geen grote invloed op hoe je speelt; de singleplayer blijft schieten op baddies in tamelijk smalle levels. Co-op ontgrendelt geen nieuwe mogelijkheden om bijvoorbeeld samen te werken.

Daarnaast weet de co-op een opvallende ergernis uit de singleplayer-modus niet te verhelpen: het wachten op AI-teamgenoten. De grootste boosdoener is de elitesoldaat Hendricks. Geregeld duurt het net iets te lang voordat Hendricks een deur opendoet, een panel hackt of het vuur opent. Natuurlijk is dat een kleinigheidje, maar we vinden het ergens raar dat ‘t na zoveel Call of Duty-games nog niet verholpen is.

Na het uitspelen van de singleplayer speel je de Nightmares-modus vrij. Nightmares laat zich het best omschrijven als de het singleplayer-avontuur met zombies als tegenstanders, een andere antagonist en andere hoofdpersonages, maar met exacte dezelfde objectives, tussenfilmpjes en dus ook levels (al dan niet in een andere volgorde). De modus borduurt in die zin voort op die zo bizarre singleplayer, al hoef je qua gameplay weinig variatie te wachten.

Interessanter is de coöperatieve Zombies-modus, die weer heerlijk diepgaand is en talloze verborgen trucjes en passages kent. Vooralsnog lijkt het sfeervolle Zombies zeer de moeite waard, al hebben we enkel tien potjes gespeeld, wat we te kort achten voor een definitief oordeel.

De multiplayer blijft trouw aan kwaliteiten van eerdere delen, maar doorgevoerde nieuwigheden hebben een subtiele impact op de speelwijze. De verschillende personages, de Specialists, komen ieder met twee speciale vaardigheden. Sommige vaardigheden werken passief (zoals het detecteren van vijanden door muren heen), andere zijn juist puur gericht op het knallen zelf (bijvoorbeeld na het bemachtigen van een krachtige granaatwerper).

Dat klinkt wat chaotisch en dat is het ook wel. De explosies vliegen je af en toe om de oren en meer dan eens ga je dood door een Specialist of killstreak-beloning zonder dat je daar enige invloed op hebt. Maar van een concreet mankement in de balans kunnen we niet echt spreken. Dat was tijdens onze kennismaking met de killstreaks en gadgets van Modern Warfare 2 en 3 wel anders.

Het wordt een beetje een cliché in het geval van Call of Duty, maar dat maakt het niet minder waar: de game is wederom dé shooter met de meeste content. Treyarch Studios wijkt buiten de verhaallijn ook dit jaar niet écht af van de gebaande paden, maar in principe hoeft dat ook niet. De formule werkt, zowel in je uppie als online, met of tegen anderen. Het is enkel de vraag hoe lang nog, want Black Ops 3 innoveert vooral buiten de kenmerkende gameplay om.