Er valt zeker veel speelplezier te beleven in Assassin’s Creed: Unity. Het spel heeft een forse lading toffe opdrachten, een aardig verhaal en de coöperatieve modus voor vier spelers is erg sterk. Het is daarom erg jammer dat het nieuwste deel zoveel last heeft van technische problemen en visuele tekortkomingen.
Niemand kan ontkennen dat Assassin’s Creed is uitgegroeid tot een van de meest gevestigde gamefranchise anno 2014. Of je nou wel of geen fan bent van de sluip- en moordspellen van Ubisoft, de jaarlijkse lancering van een nieuwe volwaardige editie wordt met het grootste interesse vanuit de hele industrie gevolgd.
Dat geldt meer dan ooit voor Assassin’s Creed: Unity, het eerste deel dat alleen voor de Playstation 4, Xbox One en pc is ontwikkeld. Dat schept natuurlijk verwachtingen voor Unity, die niet allemaal worden waargemaakt.
Setting
De setting van deze Assassin’s Creed had echter niet beter gekozen kunnen worden. Je kruipt virtueel in de huid van Arno Dorian, die in de periode rondom de Franse Revolutie een avontuur beleeft vol verraad, intrige en bloedvergieten.
De uitwerking van het verhaal is vergelijkbaar met die in eerdere delen: verwacht geen Oscar-winnend scenario of buitengewoon inspirerende personages. Het biedt een geldig en bovendien aardig excuus om je van missie naar missie te voeren.
Het decor wordt grotendeels gevormd door het Parijs van eind achttiende eeuw, vol herkenbare grote bouwwerken, nauwe steegjes en grote pleinen. Het spel tovert een groot deel van de tijd vele tientallen tot honderden mensen op het scherm.
Opvallend is wel dat de stemmen van veel Franse personages zijn doorspekt met Britse en Ierse accenten. Door de gesproken taal op Frans in te stellen en Engelse of Nederlandse schermteksten en ondertitels aan te houden, wint de vertelling flink aan geloofwaardigheid.
Spelopzet
De spelopzet is vrijwel onveranderd. Nog altijd draait het gros van de hoofdmissies om het opsporen, volgen en uitschakelen van vijanden, hoewel je ook mag zoeken naar voorwerpen en vrienden dient te begeleiden. Daarnaast introduceert de game uitgebreidere moordmissies, waarin je wordt aangemoedigd op een van diverse manieren een belangrijke vijand uit te schakelen.
Ga je via de voordeur een gebouw binnen als onderdeel van een menigte, of beklim je het dak? Red je een groep gevangen om je te assisteren tegen een legertje bodyguards, of verstop je je in een hooiberg tot de vijandige mastermind je passeert? Het spel laat je grotendeels vrij om te spelen zoals jij dat wilt.
Nieuw zijn de klauterscènes vol keiharde actie die je van tijd tot tijd tegenkomt. Als een heuse acrobaat ren, spring en klim je door levels vol explosies en instortende bouwwerken, die soms zelfs in setting afwijken van de rest van de game. Deze momenten vormen een aangename afwisseling en zijn bovendien verrassend mooi afgewerkt.
Samen spelen
De verhalende missies vormen pakweg een derde van alles wat er te doen is in Assassin’s Creed: Unity. Er zijn tal van zij-opdrachten: soms vergelijkbaar met je doorsnee sluip-, klim- en moordpraktijken, in andere gevallen bieden ze geheel andere soorten gameplay.
Je speelt bijvoorbeeld een detective in de Murder Mysteries-missies, waarin je daadwerkelijk een plaats delict bezoekt, aanwijzingen bestudeert, betrokkenen spreekt en uiteindelijk zelf een moordenaar moet aanwijzen. Bijna net zo leuk zijn de Nostradamus Enigma’s, waarin je raadsels oplost om speciale beloningen te ontdekken. Minder spannende bezigheidstherapie is er in de vorm van diverse soorten verzamelwaar, zoals artefacten en kisten.
De grootste nieuwigheid is de coöperatieve speelstand. Naast samen de wereld verkennen zijn er een stuk of vijfentwintig speciale opdrachten voor twee tot vier spelers: missies en zogeheten Heists. De gewone missies zijn vergelijkbaar met die uit de singleplayer, compleet met indrukwekkende introductievideo’s.
Zo moet je een heldin helpen eten te stelen voor de armen en zelfs Napoleon himself beschermen tegen sluipschutters tijdens een parade. Heists draaien meer om het verdienen van geld door onopgemerkt paleizen en andere bouwwerken in te sluipen en leeg te roven. Samen een plan van aanpak bedenken en dit vervolgens gecoördineerd uitvoeren maakt het bekende sluipen en moorden extra leuk.
Grafische problemen
In technisch opzicht stelt Assassin’s Creed: Unity helaas teleur. En behoorlijk ook. Dat de resolutie op zowel de Playstation 4 als de Xbox One beperkt blijft tot 900p, is jammer, maar daar valt mee te leven. Minder acceptabel is de duidelijk zichtbare pop-in, details die uit het niets lijken te verschijnen zodra je in de buurt komt.
En dan is er het aantal beelden per seconde, dat vaker niet dan wel de dertig haalt. Het is gelukkig niet zo erg als bepaalde horrorverhalen die je wellicht gehoord hebt: het spel wordt er geen moment onspeelbaar door. Maar het valt erg tegen voor een spel dat nadrukkelijk voor de nieuwste generatie spelcomputers is gemaakt.
Dat geldt ook voor de nodige bugs. Als hoofdpersoon Arno kom je geregeld vast in een muur te zitten, of val je plotseling door de grond na een doodnormale sprong. En dat is erg jammer, want de game is verder met zoveel detail gemaakt.
Veel van de tussenfilmpjes zijn werkelijk prachtig en het verkennen van Parijs in de nacht, bij opkomende zon of in de regen bezorgt je keer op keer een speciaal gevoel. Als de game technisch in orde zou zijn en het gros van de bugs niet aanwezig, was het voor iedereen een aanrader geweest. Nu is Assassin’s Creed: Unity vooral weer voor wie niet genoeg kan krijgen van de serie.