De nieuwste Zelda is een openwereldgame, waarin hoofdpersoon Link iedere kant op kan gaan. Het geeft de speler de volledige vrijheid om te bepalen hoe het avontuur verloopt. Het land Hyrule is ditmaal gigantisch, waardoor het zeer lang duurt om de gehele kaart over te reizen.
Het is duidelijk dat Nintendo voor Breath of the Wild heeft afgekeken bij succesvolle Westerse openwereldgames. Toch maakt de lanceringstitel voor Switch niet dezelfde fouten als bijvoorbeeld een Assassin’s Creed.
Neem de inmiddels overbekende ‘Ubisoft-torens’ die de speler moet beklimmen om de speelkaart in te vullen. Het nieuwe Hyrule heeft ze ook, maar het zijn er niet veel. Door de plaatsing of het gevaar om de torens heen, is het bereiken van de top daarnaast altijd een leuke puzzel. Dit zorgt ervoor dat deze torens beklimmen nooit als een generieke taak voelt.
Zo is het met alles in deze nauwkeurig ontworpen wereld. Nintendo lijkt alles te fixen wat er mis is met moderne openwereldgames. Zijmissies? Die zijn nooit overheersend en geven altijd iets leuks terug. Voorwerpen maken? Alleen om te koken en zelfs dat is leuk gedaan.
Als het lopen, paardrijden en met de paraglider naar beneden zweven te traag is, dan is er zelfs een teleporteerfunctie. De belangrijkste prestatie van Nintendo in Breath of the Wild is echter de spelwereld zelf.
Hyrule
Menig openwereldgame is niet echt open. De hand van de speler wordt constant door ontwikkelaars vastgehouden door bijvoorbeeld alleen op specifieke punten te laten klimmen en terug te fluiten wanneer er te ver wordt gelopen. In sterk contrast geeft Breath of the Wild absolute vrijheid. Als iets te zien is, kan daar naartoe worden gereisd. Zelfs naar de eindbaas.
Wat de game zo uitzonderlijk maakt is de ruimte voor creativiteit. Het gaat om een ongekende combinatie van beweging, speciale krachten en wapens die in alle vrijheid te gebruiken zijn. De hoeveelheid manieren om een vijand te verslaan of een puzzel in de wereld op te lossen is daardoor enorm.
Door die ruimte voor creativiteit is Breath of the Wild zo’n titel waar het internet straks vol van staat met toffe gifs en video’s. Het is de ultieme game voor spelersverhalen.
Toch is het mooiste verhaal in de game natuurlijk dat van jezelf. Jij gaat deze fijne wereld beheersen. Je ontmoet daarbij de leukste personages en overleeft de grootste gevaren. Je wordt sterker met nieuwe krachten, kleding en wapens waardoor je meer durft, maar je wordt ook slimmer omdat je de wereld steeds beter begrijpt.
Uiteindelijk speel je niet meer voor Zelda, maar voor jezelf. Het einde van de game, waarin het verhaal afgesloten wordt, is dan niets meer dan een extraatje.
Details
Wat een bizar gedetailleerde wereld is dit. Neem bijvoorbeeld de natuurlijke elementen. Er zijn gebieden die te koud of te warm zijn, waardoor de speler drankjes moet drinken of de juiste kleding moet kopen om geen levensenergie te verliezen.
Als het te warm wordt zijn houten wapens zelfs niet goed bruikbaar, want die vliegen in de fik. Nog warmer? Dan staat de lucht letterlijk in brand. Als het gaat onweren en Link draagt een metaal wapen of schild, dan vindt de bliksem hem. Steek gras in de brand met een vuurpijl, dan laat de hete lucht Link met zijn parachute omhoog zweven.
Neem de Shrines die door het hele land geplaatst zijn. Deze puzzelkamers zetten Link elke keer op een andere manier aan het denken. De speler kan daarnaast torens beklimmen, vijandelijke kampen verslaan, de vele verhaalmissies doen, zijmissies oplossen en omgevingspuzzels vinden die doen denken aan The Witness.
Het meest indrukwekkende onderdeel van de game zijn de kerkers. Ze zijn niet traditioneel geplaatst zoals in de vorige Zelda-games en dat is even wennen. We willen ook niet teveel verklappen, maar de reis naar de kerkers toe is al bijzonder en ze zijn dynamischer dan ooit vol beweging.
Switch
Wij hebben Breath of the Wild op de Switch gespeeld en de game hoort daar thuis. Door de opbouw is de game namelijk goed in zowel de hele lange speelsessies van uren achter elkaar, maar ook voor korte stukjes onderweg.
Wel heeft de Switch soms moeite met de game. Zodra je Breath of the Wild via een televisie speelt, worstelt de console door de hogere resolutie hier en daar met de framerate. Dit gebeurt niet vaak en het heeft ons nooit gehinderd tijdens een gevecht. De framedrops zijn daarom maar een kleine blamage in een verdere perfecte gamewereld.
Breath of the Wild is niet alleen een mijlpaal voor de The Legend of Zelda-reeks, maar voor de gehele game-industrie.
Conclusie
Zoals de The Legend of Zelda-games van vroeger een ongekend gevoel van schaal en avontuur gaven, doet Breath of the Wild dat in 2017 weer. De game houdt nooit de hand van de speler vast, maar laat Link volledig zijn eigen ding doen. En wat hij ook doet: het is altijd leuk.