In The Division is New York in districten ingedeeld, elk met een eigen moeilijkheidsgraad. The Division is namelijk in essentie een RPG, waarbij het doden van tegenstanders en het voltooien van missies ervaringspunten oplevert. Gebieden (en dus vijanden) van een hoger level dan dat van je personage zijn daardoor flink moeilijker te verslaan.
Toch speelt behalve je level ook je vaardigheid een belangrijke rol, en vooral hoe je samenwerkt met anderen. Hierbij speelt is dekking zoeken erg belangrijk. The Division is een zogenoemde cover-shooter, dus een groot deel van je tijd breng je door achter muurtjes of verlaten auto’s, waar je af en toe bovenuit kijkt om te schieten.
Het coversysteem werkt goed, maar is helaas ook wat ‘plakkerig’. Je selecteert de plek waar je in dekking wilt gaan door ernaar te kijken, en met de X-knop (of A op de Xbox One) ren je er naartoe en ga je automatisch tegen de wand zitten. In het heetst van de strijd kan het soms lastig zijn om de juiste plek te selecteren.
Team-spel
Een ander belangrijk aspect is het opbouwen van je personage door allerhande vaardigheden te selecteren. Al deze vaardigheden moet je eerst vrijspelen. Dit gebeurt via je hoofdkwartier met een aantal uit te breiden vleugels. Gaandeweg het spel verdien je genoeg krediet om alle vleugels op te waarderen, dus uiteindelijk heb je de beschikking over alle vaardigheden. Echter kun je er steeds maar een aantal tegelijk activeren, en zo bouw je je eigen personage uit.
Het is belangrijk om te vermelden dat The Division ontworpen is als multiplayer-game. Het is op zich mogelijk om in je eentje door New York te banjeren en de vele, vele kleine zijmissies uit te spelen. Maar dat voelt dan toch al snel saai. Bovendien mis je dan het leukste onderdeel: het uitspelen van verhaalmissies met andere spelers.
New York, New York
New York is schitterend vormgegeven en ziet er bijzonder realistisch uit. De spelwereld stroomt zowat over van de details. Verlaten huizen, geplunderde winkels, sneeuw, mist en lichteffecten, af en toe moet je gewoon even stilstaan om het allemaal te bewonderen. Omgevingen vertellen elk een eigen verhaal, net zoals Bioshock dat deed.
Daarnaast zijn er diverse geluidsbestanden en beveiligingscamera-beelden te vinden die nog eens extra informatie geven over de wereld. Leuk om te verzamelen voor wie daar van houdt, maar het voegt niet bar veel toe aan de achtergrondinformatie. Als je een aantal keer een opname hebt gehoord van een persoon die iemand anders kwijt is geraakt tijdens de evacuatie, dan heb je dat ook wel een beetje gehad. Het lijkt soms of het spel wat emotie wil opwekken bij de speler, maar het blijft uiteindelijk vrij oppervlakkig.
Dark Zone
Het spel komt namelijk veel beter tot zijn recht door de verhalen die je als speler ervaart. Door de zware nadruk op multiplayer is elke missie je eigen verhaal, los van wat het script zegt. En dan is er nog de Dark Zone, die voorlopig de ‘end game’ van The Division moet vormen. De Dark Zone is een gebied met extra moeilijke vijanden waar je ook andere spelers tegenkomt. In de rest van New York ben je alleen of met je team.
The Dark Zone heeft de beste buit van het spel, maar er is een addertje onder het gras. Buit die je hier verzamelt moet je veiligstellen. Eens in de zoveel tijd komt er een helikopter waar je met je spullen naartoe moet. Iedereen in de zone weet waar en wanneer de helicopter landt. En alle spelers (zelfs je teamgenoten) kunnen alle andere spelers (en dus ook jou) aanvallen.
Sterf je in de Dark Zone, dan verlies je alles wat je daar verzamelt en kunnen anderen jouw spullen oppakken. Het neerschieten van een andere speler heeft wel een groot nadeel: je wordt dan aangemerkt als ‘rogue’, wat betekent dat anderen je zonder straf mogen doden. Als je als ‘rogue’ sterft, verlies je behalve je buit ook ervaringspunten die je in de Dark Zone hebt behaald.
Herhaling
In de praktijk blijkt de Dark Zone helaas niet zo spannend als op papier. Hoewel de vijanden heel sterk zijn, kwamen wij meerdere malen andere teams tegen die er alles aan deden om niet rogue te gaan. De straf is immers zo zwaar dat iemand die rogue gaat eigenlijk effectief zelfmoord pleegt, want elke andere speler in de omgeving ziet je meteen als vrij doelwit.
Ook voelt de Dark Zone (en de end-game als geheel) op dit moment nog wat leeg. Je doet dagelijkse missies om je buit en Dark Zone-status te verhogen, en dat is het wel zo’n beetje. Als je het verhaal hebt uitgespeeld is er nu nog weinig reden om te blijven spelen. Dat wil echter niet zeggen dat het spel daarmee minder leuk is. De basisgame is zeker goed voor zo’n veertig uur gameplay, en Ubisoft heeft al enkele veranderingen en toevoegingen aangekondigd.
The Division is hoe dan ook een fantastische multiplayergame die zich prima kan meten met Destiny en Diablo 3, en op een aantal punten beter is. Duik hier met drie vrienden in en ervaar hoe tof een shared world shooter kan zijn. De genoemde minpunten doen daar niet veel aan af.
Conclusie
Met een schitterende setting, interessant verhaal en erg sterke multiplayer is Tom Clancy’s The Division een van de verrassingen van 2016. Kleine ergernissen zoals een plakkerige besturing en weinig fantasievolle eindbazen worden gecompenseerd door spannende tactische gevechten, een uitgebreid vaardigheden-systeem en een interessante maar incomplete ‘end-game’ in de Dark Zone.
The Division is echter alleen écht leuk met andere spelers, dus wie singleplayer noodzakelijk vindt, kan deze game beter laten liggen.
Tom Clancy’s The Division is nu verkrijgbaar voor pc, PlayStation 4 en Xbox One. Deze recensie is gebaseerd op de PS4-versie van de game.
