Review: Far Cry Primal is dezelfde game met nieuw sausje

Far Cry Primal speelt zich af in de middensteentijd, oftewel de tijd van de jager-verzamelaars. Je speelt als Takkar van de Wenja-stam, een groep die elkaar is kwijtgeraakt in de uitgestrekte wereld. De Wenja leven met nog twee rivaliserende stammen in een immens gebied met bossen, valleien en bergketens: het fictieve Oros in Centraal Europa.

Aan jou de taak om sleutelpersonen uit de stam bij elkaar te brengen, een jaaggebied te claimen en eventuele competitie uit te schakelen. Dat is het verhaal in een notendop, verder dan die samenvatting gaat het ook eigenlijk niet.

Omdat je uiteraard geen camera tot je beschikking hebt, ben je volledig afhankelijk van je zintuigen. Far Cry Primal vervangt de hittedetectie van camera’s met Takkars jachtinstinct, dat je met een druk op een knop activeert om sporen van dieren en planten te zien.

Dieren laten een hittespoor achter, planten en ingrediënten krijgen in de speciale kijkmodus een heldere kleur. Het taggen van vijanden is vanuit het jachtinstinct niet mogelijk, maar daarvoor zijn later in het spel originele oplossingen beschikbaar.

Met de eerste verzameltochten, bedoeld om de tent van Sayla en de grot van Takkar te upgraden, is de parallel met vorige Far Cry-delen goed zichtbaar. Radiotorens en klokkentorens zijn vervangen met kampen en vreugdevuren. De vuurtorens steek je van dichtbij aan met een brandend wapen of van een afstandje met een brandende pijl.

Bij het ontdekken en innemen van deze plekken ontstaan snelreispunten (zoals je die kent uit de serie), met deze keer voorraadzakken in plaats van verkooppunten voor wapens.

De verhaallijn duwt je zelden een richting in, met uitzondering van de eerste paar missies. Sayla sluit haar verhaallijn af met de opdracht om een zoekgeraakte sjamaan te vinden, die vervolgens de belangrijkste rode draad van het verhaal introduceert.

Takkars initiatie als beast master brengt vaart in het verhaal, hoewel de nieuwigheid er snel vanaf is. Sjamaan Tensay leert je allereerst met een psychedelisch visioen hoe je een uil inzet als verkenner. Hierna is het tijd voor het temmen van een wolf, om deze voor je te laten vechten. Na de korte lessen probeer je de nieuwe krachten een uurtje of wat uit, waarbij Takkar al snel machtig aanvoelt in de wereld van Oros.

Zodoende is Oros na een uur of vijf al niet meer gevaarlijk op moeilijkheidsgraad Normal, temeer omdat controleposten en kampen zelden goed zijn verdedigd. Van versterkingen merk je bar weinig als je roofdier twee à drie vijanden per halve minuut verslindt, terwijl je zelf hier en daar bijennesten en vuurbommen in de richting van bepantserde vijanden gooit. Aanvankelijk dachten we dat de bijen als afleiding bedoeld waren, tot we merkten dat ze enorm veel schade aanrichten.

Het vrijspelen van nieuwe vaardigheden, verkrijgbaar via nieuwe Wenja-specialisten, voelt door de kracht van de basisuitrusting snel onbelangrijk. Zoektochten naar belangrijke personages, variërend van jagers tot knotsgekke uitvinders, onderneem je dan ook vooral omwille van het verhaal. Elke teruggevonden Wenja verweeft Tensay in een vertelling, die zich als wisselende introductiefilm afspeelt voor elke nieuwe speelsessie.

Je verzamelt een vijftal bonte Wenja, die een plek krijgen in het basiskamp met een eigen hut. Is de hut gebouwd, dan verschijnen nieuwe missies die de personages een beetje uitdiepen. De verhalen tonen vooral de specialiteit van de stamleden, dat weer effect heeft op de beschikbare vaardigheden in je skilltree.

De verdeling van nieuwe kunsten over specialisten is origineel en maakt tientallen speelstijlen mogelijk; van klimmen met een werphaak tot het ontwikkelen van chemische bommen. Wel is het jammer dat de hoofdmissies op enkele uitzonderingen na niet veel vaardigheden vereisen.

Toch is Far Cry Primal vermakelijk, op de primitieve manier die we waarderen in de reeks. Het veroveren van een basis geeft nog steeds een goed gevoel en dankzij tientallen zijmissies is er elke honderd meter wel iets te doen. De missies waarin je stamleden redt of dieren verjaagt houden je uren bezig, het verzamelen van ingrediënten levert mooie panorama’s op. 

De spaarzame momenten waarop Far Cry Primal schittert ervaar je tijdens conflicten met grote groepen vijanden. Met wapens zoals knotsen en speren zijn er spannende man-op-man-gevechten, met de boog is de jacht op afstand weer erg vertrouwd.

Lig je tijdens een missie op het randje van een afgrond om een gebied te inspecteren, dan voelt de game als vanouds. Met de basis van Far Cry is weinig mis, het is dan ook vooral het gebrek aan een gedegen verhaal dat de game doorsnee maakt.

Er zijn dertien hoofdmissies in Far Cry Primal, die de verhalen van alle Wenja-stamleden kort maar krachtig uiteenzetten. Je speelt de missies in een gewenste volgorde, wat niet altijd goed uitpakt. Het is bij enkele missies onduidelijk hoe je ze activeert, waardoor je constant heen en weer rent tussen tenten om opdrachten te scoren of om te vragen of er nog klussen zijn.

In een poging om je de hele wereld te tonen, sturen de missiemakers je ook nog eens naar de verste uithoeken van Oros. Na een tocht van een uur, die niet in te korten is vanwege een vaste route, is de teleurstelling groot als een gevecht niet memorabel is.

Zonder veel te verklappen over de vijanden, komt geen personage qua agressie of uitbundigheid in de buurt van Vaas uit Far Cry 3. Climaxen, schrikmomenten of bijzondere wendingen in de verhaallijn zijn er nauwelijks.

Het land van Oros is prachtig om te zien en zit vol met leven. De uitbundigheid beperkt zich tot de flora en fauna, want menselijke vijanden zijn schaars en de verhaallijn is dunner dan ooit. Je krijgt in Far Cry Primal vooral dezelfde actie als in voorgaande delen, wat een voor- en een nadeel is. De meest memorabele momenten zijn die waarop je het welbekende Far Cry-jachtgevoel beleeft. En omdat deze Far Cry een singleplayer-ervaring betreft, hadden we meer aandacht voor het verhaal verwacht.