We bespraken in juni al de consumentenversie van de Oculus Rift, maar aan de controller werd toen nog hard gewerkt. Op de Web Summit in Dublin kon NU.nl ook met Oculus Touch aan de slag.
Voor het begin van de demonstratie overhandigt een medewerker van Oculus de twee controllers waar de hand precies omheen kan worden gesloten. De middel- en wijsvingers vallen op twee triggers, terwijl elke duim nog een joystick en twee losse knoppen kan bedienen.
Blokken
De meeste knoppen komen tijdens de demo niet van pas, want de Oculus Touch-controllers hebben ook bewegingssensoren die precies bijhouden welke bewegingen worden gemaakt. In een kale virtuele ruimte sta ik tegenover een zwevend blauw hoofd en twee zwevende blauwe handen: mijn tijdelijke medebewoner van deze digitale blokkendoos.
Samen staan we aan een tafel met daarop blokken en andere objecten in verschillende formaten en vormen. Mijn instructeur toont hoe ik met de knop onder mijn middelvinger een grijpbeweging kan maken, om objecten vast te pakken.
In mijn koptelefoon hoor ik zijn instructies, en binnen de kortste keren heb ik het onder de knie. Met minder dan een minuut oefenen kunnen we blokken ook naar elkaar overgooien en grijp ik een pingpongbatje, om een toegeworpen balletje weg te meppen.
De headset meet ook hoofdbewegingen, dus het is ook mogelijk om je virtuele hoofd te gebruiken om objecten weg te koppen.
Bekijk hoe de demo er ongeveer uitziet:
Schieten
Met mijn grijpknop pak ik een geweer en met de trekker onder mijn wijsvinger vuur ik hem af. Zo schieten we een aantal schietschijven volstrekt aan flarden. Met het pingpongbatje hak ik een beeldje in tweeën.
Ook beschikbaar zijn een katapult en een speciaal pistool dat op de medespeler kan worden afgeschoten om hem veel kleiner te maken. Nadat ik ben geraakt sta ik plotseling op de tafel, tussen de nu levensgrote blokken, die door de instructeur nog eens flink rond worden gesmeten.
Aan het eind van de demo knik ik met een soepele polsbeweging een aansteker open en steek ik een paar vuurpijlen aan, die boven ons hoofd tot ontploffing komen.
Het klinkt misschien vreemd, maar de besturing en de gehele ervaring – de zwevende hoofden, de objecten die verdwijnen als je ze te ver weg gooit – zijn in minder dan tien minuten volstrekt natuurlijk gaan voelen. De demo toont ongetwijfeld slechts een zeer beperkt aantal mogelijkheden van de Oculus Touch-controllers – de meeste knoppen heb ik niet aangeraakt – maar ik voel me er nu al thuis. Dit is het begin van een revolutie.
Film
Datzelfde geldt voor een korte animatiefilm die Oculus heeft gecreëerd om de mogelijkheden van de bril te demonstreren. Het simpele verhaal over het eenzame egeltje Henry toont de enorme belofte van verhaalvertelling in virtual reality.
De film Henry, die werd gemaakt door de interne filmstudio van Oculus, begint met een reeks afbeeldingen die het probleem van de egel uitleggen: hij wil vrienden maken, maar zijn stekels zorgen ervoor dat elke knuffel eindigt in tranen. De voice-over van Elijah Wood creëert direct affectie voor het sympathieke stekeldier.
Het concept van de film had niet misstaan in een van de korte films van Pixar; het is dan ook geen verrassing dat de Story Studio van Oculus onder leiding staat van voormalig Pixar-animator Saschka Unseld.
Bekijk hoe Henry werd gemaakt:
Na de korte introductie sta je midden in de gezellige woonkamer van Henry. Je hoort hem in de verte rondlopen en neuriën, maar de egel is niet direct te zien. Dat geeft je de tijd om lekker rond te kijken in de prachtig vormgegeven egelwoning, totdat Henry vanuit de keuken binnenkomt met zijn verjaardagstaart en je uitnodigt om op de vloer plaats te nemen aan zijn kleine tafeltje.
De egel doet een wens: dat er vrienden op bezoek komen voor zijn feestje. Zoals het een goede animatiefilm behoort komt zijn wens uit, maar is er toch een probleem: de vrienden zijn ballondieren, en die zijn natuurlijk niet zo dol op stekels.
Traantje
Verhalen in virtual reality hebben doorgaans één groot probleem: er kan overal om je heen iets gebeuren, maar je weet niet in welke richting je moet kijken. Henry lost dit probleem prima op door de kijker met beeld en geluid te sturen, waardoor je nooit het idee hebt dat je iets hebt gemist.
De makers van de film nemen bovendien rustig de tijd om het verhaal van Henry te laten ontwikkelen en af te ronden tot een conclusie die puur Hollywood is. Zelfs de meest stoere man zal onder zijn beschermende vr-bril toch een klein traantje voelen aankomen.
Henry bewijst dat virtual reality een enorme toevoeging kan zijn voor de entertainmentwereld. Naast film- en gamerecensenten kunnen media binnenkort op zoek naar een vr-ervaring-recensent. Dan moeten we daar alleen nog een betere naam voor bedenken.