* Naamresolutie: De primaire functie is het oplossen van symbolische namen die in het programma worden gebruikt. Wanneer bijvoorbeeld een variabele `x` in de code wordt gebruikt, helpt de symbooltabel de compiler of linker de geheugenlocatie te vinden die aan `x` is toegewezen. Dit is essentieel voor een correcte uitvoering van de code.

* Typecontrole: In de symbooltabel wordt vaak het gegevenstype opgeslagen dat bij elke identificatie hoort. Deze informatie is essentieel voor de compiler om typecontrole uit te voeren en typecompatibiliteit tijdens bewerkingen te garanderen. Het kan bijvoorbeeld voorkomen dat een string aan een geheel getal wordt toegevoegd.

* Geheugentoewijzing: De tabel speelt een rol bij geheugenbeheer. Zodra een compiler de grootte en het type van een variabele uit de symbooltabel kent, kan hij er de juiste hoeveelheid geheugen voor toewijzen.

* Linken: In de koppelingsfase vergemakkelijkt de symbooltabel het verbinden van verschillende gecompileerde modules. Hiermee kan de linker externe referenties oplossen – gevallen waarin een module verwijst naar een variabele of functie die in een andere module is gedefinieerd. De linker gebruikt de symbooltabellen van de verschillende modules om de adressen van externe symbolen te vinden en deze correct aan elkaar te koppelen.

* Foutopsporing: Debuggertools gebruiken vaak de symbooltabel om machineadressen terug te koppelen naar broncodelocaties. Hierdoor kan de ontwikkelaar zien welke coderegel op een bepaald moment wordt uitgevoerd, wat het debuggen aanzienlijk vereenvoudigt.

* Optimalisatie: Compilers gebruiken symbooltabelinformatie om verschillende optimalisaties uit te voeren. Door inzicht te krijgen in het gebruik van variabelen kan de compiler bijvoorbeeld overbodige berekeningen elimineren of code optimaliseren voor betere prestaties.

In wezen fungeert de symbooltabel als een centrale opslagplaats van informatie over alle benoemde entiteiten in een programma, waardoor de compiler en linker in staat zijn om door mensen leesbare code te vertalen in uitvoerbare machine-instructies en het geheugen van het programma effectief te beheren. Zonder dit zou het compilatie- en koppelingsproces aanzienlijk complexer en foutgevoeliger zijn.