| Een harde loopback-test is een netwerkconnectiviteitstest waarbij de zend- (Tx) en ontvangstlijnen (Rx) van een netwerkinterfacekaart (NIC) of ander netwerkapparaat rechtstreeks worden aangesloten met behulp van een fysieke loopback-plug. Hierdoor ontstaat een gesloten circuit, waarbij verzonden gegevens onmiddellijk worden ontvangen. De test verifieert de basisfunctionaliteit van de fysieke laag en vaak ook de datalinklaag (bijvoorbeeld door te controleren op fouten die door de hardware zelf worden geïntroduceerd).
Hier is een overzicht:
* Fysieke laag: Het controleert of de transmissie- en ontvangstmechanismen van de NIC correct werken. Het bevestigt dat de kaart signalen kan verzenden en ontvangen zonder fouten veroorzaakt door de fysieke verbinding of de elektronica van de kaart.
* Datalinklaag: Afhankelijk van de implementatie kan de test ook inhouden dat wordt gecontroleerd of het datalinklaagprotocol (zoals Ethernet) correct functioneert op hardwareniveau. Dit kan het controleren van controlesommen of andere foutdetectiemechanismen inhouden.
* Isolatie: De harde loopback omzeilt het fysieke netwerk volledig. Het isoleert de NIC (of het geteste apparaat) van de rest van het netwerk, zodat eventuele gedetecteerde fouten te wijten zijn aan de specifieke NIC of het geteste apparaat en niet aan een probleem op het netwerk zelf.
* Verschil met Software Loopback: Dit verschilt van een *software* loopback-test, waarbij een software-loopback-adres (zoals 127.0.0.1 voor IPv4) wordt gebruikt om de netwerkstack te testen. Een softwareloopback blijft binnen het besturingssysteem en vereist geen fysieke verbinding. Een harde loopback is een directe fysieke test op hardwareniveau.
Kortom, een harde loopback-test biedt een definitieve controle van de fysieke en vaak lagere datalinklaagfunctionaliteit van de NIC. Het is een snelle en effectieve manier om hardwareproblemen te isoleren van netwerkproblemen. |
