1. Planning en ontwerp:

* Het doel definiëren: Wat moet het virus doen? Gemeenschappelijke doelen zijn onder meer:

* Gegevensdiefstal (wachtwoorden, financiële informatie, persoonlijke bestanden)

* Systeemcorruptie (bestanden verwijderen, waardoor het besturingssysteem onbruikbaar wordt)

* Spamverspreiding (de geïnfecteerde computer gebruiken om ongevraagde e-mails te verzenden)

* Denial-of-service (DDoS)-aanvallen (waarbij de geïnfecteerde computer wordt gebruikt om een ​​doelserver te overweldigen)

* Ransomware (bestanden coderen en betaling eisen voor decodering)

* Keylogging (toetsaanslagen opnemen om gevoelige gegevens vast te leggen)

* Backdoor-creatie (waardoor externe toegang tot het geïnfecteerde systeem mogelijk wordt gemaakt)

* Het doel kiezen: Op welke besturingssystemen en applicaties zal het virus zich richten? Dit dicteert de programmeertaal en de gebruikte exploitatietechnieken.

* De infectiemethode selecteren: Hoe zal het virus zich verspreiden? Veel voorkomende methoden zijn onder meer:

* Exploitatie van softwarekwetsbaarheden (bugs in besturingssystemen of applicaties)

* Social engineering (gebruikers misleiden om kwaadaardige bestanden uit te voeren)

* Gebruik van verwisselbare media (USB-drives, enz.)

* Netwerkshares

* E-mailbijlagen

* Gecompromitteerde websites (malvertising, drive-by downloads)

* De trigger bepalen: Welke gebeurtenis activeert de lading van het virus (de kwaadaardige code)? Triggers kunnen zijn:

* Specifieke data of tijden

* Gebruikersacties (een bestand openen, een programma uitvoeren)

* Systeemgebeurtenissen (opstarten, verbinding maken met internet)

* Stealth en doorzettingsvermogen ontwerpen: Hoe voorkomt het virus detectie en blijft het actief op het systeem na een herstart? Technieken omvatten:

* Verduistering (waardoor de code moeilijk te begrijpen is)

* Polymorfisme (het veranderen van de viruscode bij elke infectie)

* Metamorfisme (herschrijven van de viruscode bij elke infectie)

* Rootkit-technieken (het virus diep in het besturingssysteem verbergen)

* Beveiligingssoftware uitschakelen (antivirusprogramma's, firewalls)

* Systeembestanden of registervermeldingen wijzigen

2. Programmeertalen en hulpmiddelen:

* Assemblagetaal: Vaak gebruikt voor toegang op laag niveau tot het besturingssysteem en de hardware. Maakt nauwkeurige controle mogelijk, maar is complexer. Nog steeds relevant voor het schrijven van packers en unpackers en het exploiteren van kwetsbaarheden op laag niveau.

* C/C++: Biedt een goede balans tussen kracht en draagbaarheid. Vaak gebruikt voor het schrijven van exploits, rootkits en complexe malware.

* Scripttalen (Python, PowerShell, JavaScript, VBScript): Gemakkelijker te leren en te gebruiken, waardoor ze populair zijn voor het scripten van kwaadaardige taken, het automatiseren van infecties en het exploiteren van webkwetsbaarheden. PowerShell is bijzonder krachtig op Windows-systemen. JavaScript is een primair hulpmiddel voor webgebaseerde aanvallen.

* .NET-talen (C#, VB.NET): Handig voor het targeten van Windows-systemen.

* Macrotalen (VBA in Microsoft Office): Wordt gebruikt om macrovirussen te maken die documenten infecteren.

* Software Development Kits (SDK's): Zorg voor bibliotheken en tools die kunnen worden gebruikt om specifieke soorten malware te maken (bijvoorbeeld Android SDK voor Android-malware).

* Debuggers (GDB, OllyDbg, WinDbg): Wordt gebruikt voor het analyseren en reverse-engineeren van bestaande malware, het vinden van kwetsbaarheden en het testen van nieuwe viruscode.

* Demontagemachines (IDA Pro, Ghidra): Wordt gebruikt om gecompileerde code om te zetten in assembleertaal, waardoor het gemakkelijker wordt om te begrijpen hoe de code werkt.

* Hex-editors: Wordt gebruikt om binaire bestanden rechtstreeks te bewerken.

* Virtuele machines (VMware, VirtualBox): Wordt gebruikt om virussen te testen in een veilige, geïsoleerde omgeving.

* Packers en crypters: Wordt gebruikt om de code van het virus te comprimeren en te coderen, zodat deze moeilijker door antivirusprogramma's kan worden gedetecteerd.

3. Ontwikkelingsfasen:

* Codering: De viruscode is geschreven in de gekozen programmeertaal(en), waarbij de geplande functies en infectiemechanismen worden geïmplementeerd.

* Testen: Het virus wordt getest in een gecontroleerde omgeving (virtuele machine) om er zeker van te zijn dat het functioneert zoals bedoeld en geen onbedoelde schade veroorzaakt. Dit houdt in:

* Verificatie van infectiemechanismen

* Testen van de uitvoering van de payload

* Controleren van stealth- en doorzettingsvermogen

* Evaluatie van detectiepercentages door antivirussoftware

* Foutopsporing: Fouten en kwetsbaarheden worden geïdentificeerd en gecorrigeerd. Debuggers en disassemblers zijn cruciaal in deze fase.

* Optimalisatie: De code van het virus is geoptimaliseerd om de omvang ervan te verkleinen en de prestaties te verbeteren. Hierdoor verspreidt het zich sneller en wordt detectie voorkomen.

* Verduistering/verpakking: De code van het virus wordt versluierd (moeilijk te begrijpen gemaakt) en/of verpakt (gecomprimeerd en gecodeerd) om detectie door antivirusprogramma's te omzeilen.

* Distributie: Het virus wordt verspreid via de gekozen infectiemethoden.

4. Algemene technieken:

* Bestandsinfectie: Het toevoegen of voorafgaan van de viruscode aan uitvoerbare bestanden (bijvoorbeeld .exe, .com). Wanneer het uitvoerbare bestand wordt uitgevoerd, wordt eerst de viruscode uitgevoerd, waardoor andere bestanden worden geïnfecteerd of andere kwaadaardige acties worden uitgevoerd.

* Opstartsectorinfectie: De opstartsector van een harde schijf of diskette overschrijven met de viruscode. Wanneer de computer wordt opgestart, wordt de viruscode uitgevoerd voordat het besturingssysteem wordt geladen. Dit is tegenwoordig een minder vaak voorkomende aanvalsvector.

* Macrovirussen: Het insluiten van kwaadaardige code in documenten (bijvoorbeeld Microsoft Word, Excel). Wanneer het document wordt geopend, wordt de macrocode uitgevoerd. Vertrouwt vaak op social engineering om gebruikers te misleiden om macro's in te schakelen.

* Scriptvirussen: Gebruik maken van scripttalen (bijvoorbeeld VBScript, JavaScript) om kwaadaardige taken te automatiseren. Deze virussen kunnen zich verspreiden via e-mailbijlagen, webpagina's en andere middelen.

* Polymorfisme: Wijzig de code van het virus bij elke infectie om detectie door op handtekeningen gebaseerde antivirusprogramma's te voorkomen. Dit wordt bereikt door een mutatie-engine te gebruiken die verschillende versies van het virus genereert terwijl de functionaliteit ervan behouden blijft.

* Metamorfisme: Herschrijf de code van het virus bij elke infectie. Dit is een geavanceerdere techniek dan polymorfisme, omdat het niet alleen gaat om het veranderen van het uiterlijk van de code, maar ook om de structuur ervan.

* Rootkits: Het virus diep in het besturingssysteem verbergen om te voorkomen dat het wordt gedetecteerd. Rootkits kunnen systeembestanden wijzigen, processen verbergen en systeemoproepen onderscheppen.

* Exploiten: Profiteren van softwarekwetsbaarheden om ongeautoriseerde toegang tot een systeem te verkrijgen. Exploitontwikkeling is een complex vakgebied dat diepgaande kennis van besturingssystemen, programmeertalen en beveiligingsconcepten vereist.

* Sociale techniek: Gebruikers misleiden om kwaadaardige bestanden uit te voeren of gevoelige informatie te verstrekken. Social engineering wordt vaak gebruikt in combinatie met andere technieken om het succespercentage van een aanval te vergroten.

Ethische overwegingen:

Het is van cruciaal belang om te begrijpen dat het creëren en verspreiden van computervirussen illegaal en onethisch is. Deze informatie wordt uitsluitend voor educatieve doeleinden verstrekt, om u te helpen begrijpen hoe virussen werken en hoe u zich ertegen kunt beschermen. Probeer geen virussen te maken of te verspreiden.