Hulpprogramma's verwijzen over het algemeen naar essentiële diensten die:

* Basisbenodigdheden: Ze worden beschouwd als fundamenteel voor het dagelijks leven en het maatschappelijk functioneren.

* Infrastructuurafhankelijk: Ze vereisen een uitgebreide infrastructuur (bijvoorbeeld elektriciteitsleidingen, pijpleidingen, waterzuiveringsinstallaties) om te kunnen leveren.

* Vaak gereguleerd: Overheden reguleren vaak nutsvoorzieningen om eerlijke prijzen, betrouwbaarheid en toegang voor alle burgers te garanderen.

* Meestal aangeboden door monopolies of oligopolies: Vanwege de hoge kapitaalinvesteringen die nodig zijn in infrastructuur, ondersteunt de markt vaak niet veel concurrenten.

Voorbeelden zijn onder meer:

* Elektriciteit

* Water

* Gas ​​(aardgas)

* Riolering/afvalwater

* Telefoon (in sommige contexten)

* Internet (in sommige contexten, afhankelijk van de infrastructuur en marktdynamiek van het gebied)

Diensten daarentegen omvatten een veel bredere categorie. Het zijn werkzaamheden die voor iemand anders worden verricht en waarbij vaak een betaling is betrokken. Ze zijn niet noodzakelijkerwijs essentieel voor het dagelijks leven, en kunnen sterk variëren in complexiteit en belang.

Voorbeelden zijn onder meer:

* Gezondheidszorg

* Onderwijs

* Vervoer (taxi's, bussen, treinen)

* Bankieren

* Advisering

* Kappers

* Restaurantmaaltijden

* Software-onderhoud

Overlapping en grijze gebieden:

Het onderscheid kan vaag zijn. Internettoegang wordt bijvoorbeeld steeds meer als essentieel beschouwd, waardoor de grenzen tussen een dienst en een nutsvoorziening vervagen. Op dezelfde manier is afvalinzameling een dienst, maar heeft het praktische kenmerken vanwege zijn essentiële aard en infrastructuurvereisten.

Samengevat:

Hulpprogramma's zijn een *subset* van services. Alle nutsvoorzieningen zijn diensten, maar niet alle diensten zijn nutsvoorzieningen. Nutsbedrijven worden specifiek gekenmerkt door hun essentiële aard, afhankelijkheid van de infrastructuur en vaak overheidsregulering.