In wezen is het een gestructureerde aanpak voor het beheren van de gehele levensduur van een softwareproject. Dit omvat:

* Plannen en verzamelen van vereisten: Het definiëren van de doelstellingen, reikwijdte en functionaliteiten van het project. Vaak gaat het hierbij om het verzamelen van eisen van belanghebbenden.

* Ontwerp: Het creëren van een blauwdruk voor de software, inclusief architectuur, databaseontwerp en gebruikersinterfaceontwerp.

* Implementatie (codering): Het schrijven van de daadwerkelijke code op basis van de ontwerpspecificaties.

* Testen: Het verifiëren van de softwarefuncties zoals bedoeld door middel van verschillende testmethoden (unit-, integratie-, systeem-, gebruikersacceptatietesten).

* Implementatie: Het vrijgeven van de software aan eindgebruikers.

* Onderhoud: Het aanpakken van bugs, het toevoegen van nieuwe functies en het bieden van voortdurende ondersteuning na de implementatie.

Er zijn verschillende levenscyclusmodellen, elk met zijn eigen voor- en nadelen. Enkele populaire voorbeelden zijn:

* Watervalmodel: Een lineaire, sequentiële aanpak waarbij elke fase moet worden voltooid voordat de volgende begint. Eenvoudig te begrijpen, maar inflexibel.

* Iteratief model: Ontwikkelt de software in iteraties, waarbij feedback en aanpassingen in elke fase mogelijk zijn. Flexibeler dan Waterval.

* Agile-modellen (Scrum, Kanban): Benadruk iteratieve ontwikkeling, samenwerking en reageren op veranderingen. Focus op het regelmatig opleveren van werkende software.

* Spiraalmodel: Combineert iteratieve ontwikkeling met risicobeheer, geschikt voor grote en complexe projecten.

* V-model: Een uitbreiding van het watervalmodel dat de nadruk legt op testen in elke ontwikkelingsfase.

De keuze voor het levenscyclusmodel hangt af van verschillende factoren, waaronder de projectgrootte, complexiteit, risicotolerantie en de cultuur van de organisatie. Geen enkel model is universeel "beste"; de optimale keuze hangt af van de specifieke context.