Er bestaan ​​verschillende algoritmen om dit probleem op te lossen, elk met verschillende complexiteiten en prestatiekenmerken. Ze kunnen grofweg worden onderverdeeld in:

1. Object-ruimtemethoden: Deze algoritmen werken rechtstreeks samen met de geometrische beschrijvingen van de objecten in de scène. Ze vergelijken objecten met elkaar om de zichtbaarheid te bepalen. Over het algemeen zijn ze minder efficiënt voor complexe scènes. Voorbeelden zijn onder meer:

* Verwijdering van de achterkant: Dit is de eenvoudigste methode. Het verwijdert (weggooit) polygonen waarvan de normalen van de kijker afwijzen. Hoewel het snel is, lost het slechts een deel van het probleem op en laat het veel verborgen oppervlakken achter.

* Dieptesortering (algoritme van Painter): Dit algoritme sorteert de polygonen op basis van hun afstand tot de kijker (diepte). De verste polygonen worden eerst weergegeven, en vervolgens worden de dichterbij gelegen polygonen bovenaan weergegeven, waardoor de verborgen delen effectief worden 'geschilderd'. Het is eenvoudig, maar kan last hebben van problemen met elkaar kruisende polygonen (waarbij het splitsen van polygonen vereist is).

2. Beeldruimtemethoden: Deze algoritmen werken rechtstreeks op het beeldvlak (het scherm). Ze bepalen de zichtbaarheid pixel voor pixel. Ze zijn over het algemeen efficiënter voor complexe scènes. Voorbeelden zijn onder meer:

* Z-buffer (dieptebuffer) algoritme: Dit is de meest gebruikte methode. Het onderhoudt een dieptebuffer (een 2D-array) van dezelfde grootte als het scherm, waarbij de dieptewaarde (afstand tot de kijker) voor elke pixel wordt opgeslagen. Terwijl polygonen worden weergegeven, worden hun dieptewaarden vergeleken met de waarden in de Z-buffer. Als een polygoon dichterbij is, vervangt de dieptewaarde de bestaande en wordt de pixel bijgewerkt met de kleur van de polygoon. Anders blijft de pixel ongewijzigd.

* Scanlijnalgoritme: Dit algoritme verwerkt de scène scanlijn (horizontale lijn) per keer. Voor elke scanlijn wordt bepaald welke polygonen de lijn snijden en sorteert deze polygonen vervolgens op diepte om de zichtbaarheid te bepalen.

* A-bufferalgoritme: Een uitbreiding van de Z-buffer die meer informatie per pixel opslaat, waardoor transparantie en andere effecten effectiever kunnen worden verwerkt. Het slaat een dieptewaarde, een dekkingswaarde (gedeelte van de pixel bedekt door een polygoon) en kleurinformatie op.

* Raytracing: Deze methode traceert de stralen van het oog van de kijker via elke pixel op het scherm naar de scène. Het eerste object dat door elke straal wordt doorsneden, bepaalt de kleur van die pixel. Het kan op elegante wijze omgaan met reflecties en brekingen. Hoewel het rekentechnisch duur is, levert het zeer realistische beelden op.

Een methode kiezen:

De keuze voor de detectiemethode voor zichtbare oppervlakken is afhankelijk van factoren zoals:

* Complexiteit van de scène: Voor eenvoudige scènes kunnen objectruimtemethoden voldoende zijn. Complexe scènes vereisen over het algemeen beeldruimtemethoden.

* Gewenst niveau van realisme: Ray tracing levert het hoogste realisme op, maar is rekenintensief. Z-buffering is een goed compromis tussen snelheid en kwaliteit.

* Hardwaremogelijkheden: De beschikbaarheid van gespecialiseerde hardware (bijvoorbeeld Z-bufferhardware) kan de keuze beïnvloeden.

In moderne grafische hardware is het Z-bufferalgoritme sterk geoptimaliseerd en wordt het bijna universeel gebruikt voor snelle, redelijk nauwkeurige verwijdering van verborgen oppervlakken. Ray tracing en andere, meer geavanceerde technieken worden vaak gebruikt voor hoogwaardige renderingtoepassingen waarbij snelheid minder belangrijk is dan beeldkwaliteit.