* Onderbehandeling en upcoding: Ziekenhuizen kunnen gestimuleerd worden om minder zorg te verlenen dan medisch noodzakelijk is om de kosten binnen de DRG-vergoedingslimiet te houden (onderbehandeling). Omgekeerd kunnen ze diagnoses 'upcoderen' om hogere betalingen te ontvangen voor duurdere DRG's (upcoding). Beide praktijken brengen de patiëntenzorg in gevaar.

* Het systeem gamen: Ziekenhuizen kunnen patiënten opnemen voor een korter verblijf dan medisch verantwoord is om te voorkomen dat de DRG-betaling wordt overschreden, wat leidt tot voortijdig ontslag en mogelijke complicaties. Ze zouden zich ook kunnen richten op de behandeling van patiënten binnen DRG's die hogere vergoedingen opleveren, waardoor patiënten die complexere en minder winstgevende zorg nodig hebben mogelijk worden verwaarloosd.

* Gebrek aan flexibiliteit en individualiteit: DRG's zijn categorisch en houden geen rekening met de grote variatie in omstandigheden en behoeften van patiënten binnen één enkele diagnose. De specifieke omstandigheden, comorbiditeiten en verblijfsduur van een patiënt worden niet altijd volledig weerspiegeld in het vaste vergoedingspercentage.

* Ontmoediging voor preventie en ambulante zorg: Het DRG-systeem richt zich primair op intramurale zorg, waardoor investeringen in preventieve zorg en poliklinische diensten mogelijk worden ontmoedigd, waardoor ziekenhuisopnames en de totale kosten kunnen worden verlaagd.

* Toegenomen administratieve lasten: Het complexe DRG-coderingssysteem vereist uitgebreide documentatie en administratief werk, waardoor middelen worden onttrokken aan de directe patiëntenzorg. Dit verhoogt de overheadkosten van het ziekenhuis.

* Focus op kwantiteit boven kwaliteit: De nadruk op kostenbeheersing kan ertoe leiden dat de nadruk meer ligt op het aantal behandelde patiënten dan op de kwaliteit van de geleverde zorg. Dit kan leiden tot gecompromitteerde patiëntresultaten.

* Regionale variaties: Dezelfde DRG kan verschillende niveaus van hulpbronnenintensiteit omvatten, afhankelijk van de geografische locatie (bijvoorbeeld arbeidskosten, voorraden). Dit maakt het systeem minder rechtvaardig.

* Beperkte dekking van bepaalde omstandigheden: Sommige complexe aandoeningen of langdurige zorgbehoeften worden mogelijk niet adequaat gedekt door het bestaande DRG-systeem, wat leidt tot financiële lasten voor ziekenhuizen en patiënten.

Samenvattend kunnen we stellen dat DRG’s weliswaar tot doel hebben de gezondheidszorgkosten onder controle te houden, maar dat ze onbedoelde gevolgen hebben die de kwaliteit en billijkheid van de patiëntenzorg in gevaar kunnen brengen. Het systeem vereist voortdurende monitoring, aanpassing en mogelijk fundamentele hervormingen om deze nadelen te verzachten.