* Allegorie: Het stuk is een krachtige allegorie voor kolonialisme, onderdrukking en de strijd om identiteit. De personages en hun acties vertegenwoordigen bredere concepten en krachten. Ti-Jean belichaamt bijvoorbeeld veerkracht en sluwheid tegen de overweldigende macht, terwijl Bolom de uitbuitende koloniale macht vertegenwoordigt.

* Mythe en folklore: Walcott leunt zwaar op Caribische folklore en mythologie, met name Antilliaanse tradities. De aanwezigheid van de duivel en zijn bovennatuurlijke krachten, het gebruik van verhalen en magie, en de algehele sfeer sluiten allemaal aan op een rijke orale traditie. Dit voegt diepte toe en resoneert met de culturele context.

* Dramatische ironie: Het publiek begrijpt vaak de implicaties van de daden en woorden van de Duivel voordat de personages dat doen, waardoor de spanning en spanning toenemen. Dit komt vooral duidelijk tot uiting in de spelletjes van de Duivel en zijn manipulatie van de broers.

* Symboliek: Veel elementen in het stuk hebben een symbolisch gewicht. Het suikerrietveld vertegenwoordigt de uitbuiting van het land en zijn mensen. De verschillende broers symboliseren verschillende benaderingen van verzet. De Duivel zelf symboliseert verschillende krachten, waaronder verleiding, kolonialisme en de verleidelijke kracht van het kwaad. Zelfs de namen zijn symbolisch, waarbij ‘Bolom’ verwijst naar zowel een koloniale onderdrukker als de kracht van de natuur.

* Metafoor en vergelijking: Walcott gebruikt levendige en suggestieve taal vol metaforen en vergelijkingen om een ​​beeld te schetsen van de setting en het innerlijke leven van de personages. Bij de beschrijving van het landschap en de beelden van de krachten van de Duivel wordt bijvoorbeeld vaak gebruik gemaakt van figuurlijk taalgebruik.

* Voorafschaduwing: Bepaalde gebeurtenissen of dialogen duiden op toekomstige ontwikkelingen, waardoor anticipatie en spanning ontstaan. De vroege interacties tussen de broers en de Duivel zijn een voorafschaduwing van de uitdagingen waarmee ze te maken zullen krijgen.

* Herhaling en parallellisme: De structuur van het stuk, met name de terugkerende confrontaties tussen de broers en de duivel, maakt gebruik van herhaling en parallellisme om belangrijke thema's te benadrukken en een gevoel van cyclische strijd te creëren.

* Dramatische monoloog: De Duivel gebruikt vaak dramatische monologen om zijn eigen perspectief te onthullen en de broers te manipuleren. Deze monologen bieden inzicht in zijn motivaties en dragen bij aan de psychologische complexiteit van het stuk.

* Taalgebruik: Walcott combineert op meesterlijke wijze Engels en patois (een Caribisch creools) om de taalkundige diversiteit en culturele hybriditeit van het Caribisch gebied te weerspiegelen. De taalkeuze zelf wordt een literair instrument dat de culturele context en de identiteit van de personages benadrukt.

Het is belangrijk op te merken dat deze apparaten met elkaar verbonden zijn en samenwerken om het algehele effect van *Ti-Jean and His Brothers* te creëren. De kracht van het stuk ligt niet alleen in de individuele apparaten, maar ook in de vakkundige orkestratie ervan om een ​​diepgaande boodschap over macht, verzet en identiteit in een postkoloniale context over te brengen.