Veel legers beschikken over hun netwerken, beveiligd en geïsoleerd van het openbare internet, om de controle te behouden en externe bedreigingen te voorkomen. Commerciële ISP's bieden weliswaar gemakkelijke en betrouwbare internettoegang aan civiele gebruikers, maar houden zich mogelijk niet aan hetzelfde niveau van beveiligingsnormen als netwerken van militaire kwaliteit. Deze ongelijkheid kan kwetsbaarheden en potentiële toegangspunten voor cyberaanvallen, ongeautoriseerde toegang of gegevensexfiltratie creëren.

Bovendien kunnen commerciële ISP's onderworpen zijn aan verschillende wetten, voorschriften en rechtsgebieden die in strijd kunnen zijn met militaire vereisten of operaties. Van een leger dat een commerciële ISP gebruikt, kan bijvoorbeeld worden verlangd dat hij voldoet aan de lokale regelgeving voor gegevensbewaring en privacy, wat militaire onderzoeken of operaties zou kunnen hinderen die toegang tot gevoelige gegevens vereisen.

Sommige legers kunnen echter in specifieke gevallen het gebruik van commerciële ISP's toestaan, zoals bij niet-geheime communicatie, toegang tot openbare bronnen of communicatie met externe systemen die geen gevoelige informatie verwerken. In dergelijke scenario's kan het leger strikte veiligheidsmaatregelen implementeren, waaronder firewalls, inbraakdetectiesystemen en gecodeerde verbindingen, om ervoor te zorgen dat de communicatiekanalen veilig en beschermd zijn.

Uiteindelijk hangt de beslissing om het gebruik van commerciële ISP's op militaire computers toe te staan ​​of te beperken af ​​van het specifieke veiligheidsbeleid, de risicotolerantie en de vereisten van het leger. Elk leger beoordeelt de voordelen en risico's die gepaard gaan met het gebruik van commerciële ISP's en neemt beslissingen op basis van hun operationele behoeften en veiligheidsprioriteiten.