* Beperkte capaciteit: Floppy disks en optische drives (vooral oudere) hebben een zeer kleine opslagcapaciteit. De overhead van het maken en beheren van partities neemt een aanzienlijk deel van deze toch al beperkte ruimte in beslag, waardoor de voordelen verwaarloosbaar zijn. De extra ruimte die door de partitietabel wordt gebruikt, zou de bruikbare opslagruimte drastisch verminderen.

* Ontwerp met één volume: De meeste diskette- en optische-schijfformaten zijn inherent ontworpen om als één volume te functioneren. Hun bestandssystemen (zoals FAT12/16 voor diskettes) zijn doorgaans niet gebouwd om meerdere partities te verwerken. Als u probeert de partitie te forceren, kunnen de gegevens beschadigd raken.

* Lees-/schrijfcompatibiliteit: Door het partitioneren kan de schijf door veel apparaten onleesbaar worden. Verschillende besturingssystemen en applicaties kunnen de gepartitioneerde structuur mogelijk niet herkennen, vooral niet bij oudere, minder gebruikelijke formaten. Deze incompatibiliteit ondermijnt het doel van het hebben van een draagbaar opslagmedium.

* Schrijfbeveiliging: Veel optische stations zijn alleen-lezen. Zelfs als het schrijfbaar is, zou het proces van het partitioneren waarschijnlijk schrijven naar de schijf vereisen, wat op veel schrijfbeveiligde media niet mogelijk is.

* Technologische veroudering: Floppy disks zijn praktisch verouderd en optische drives worden steeds minder belangrijk. De noodzaak om dergelijke apparaten te partitioneren is extreem laag gezien de beschikbaarheid van veel efficiëntere opslagtechnologieën.

Kortom, de moeite en de potentiële risico's die gepaard gaan met het partitioneren van diskettes en optische drives wegen ruimschoots op tegen elk denkbaar voordeel. De beperkte capaciteit en het ontwerp van deze media maken ze ongeschikt voor partitionering.