1. Connectoren:

* Harde schijfkabels (SATA): Zorg voor een smalle, rechte 7-pins connector aan beide uiteinden. Deze zijn meestal veel kleiner en compacter dan floppy-connectoren.

* Harde schijfkabels (IDE/PATA): Hebben bredere connectoren, meestal met 40 pinnen (of soms 80 voor sommige oudere configuraties). Deze zijn aanzienlijk breder dan floppy-connectoren. Ze kunnen ook een connector met sleutel hebben om onjuist inbrengen te voorkomen (een inkeping om de juiste richting te garanderen).

* Diskettekabels: Hebben een relatief smalle 34-pins connector aan het ene uiteinde (voor aansluiting op het diskettestation) en twee 34-pins connectors aan het andere uiteinde (voor aansluiting op het moederbord). Eén van de twee connectoren aan de kant van het moederbord zal worden gebruikt (door de schijf te selecteren met de jumperinstelling van de kabel). Ze zijn doorgaans minder stijf dan kabels voor harde schijven.

2. Breedte:

* Harde schijfkabels: SATA-kabels zijn veel dunner dan IDE/PATA-kabels, maar beide zijn merkbaar breder dan floppy-kabels.

* Diskettekabels: Zijn aanzienlijk dunner en platter dan kabels voor harde schijven. Vanwege hun uiterlijk worden ze vaak "lintkabels" genoemd.

3. Algemene constructie:

* Harde schijfkabels: Zijn over het algemeen robuuster en minder flexibel dan floppy-kabels. Ze zijn ontworpen om hogere gegevensoverdrachtsnelheden aan te kunnen. SATA-kabels hebben vaak vergrendelingen om veilig aan de apparaten te bevestigen.

* Diskettekabels: Hebben doorgaans een dunnere, flexibelere lintachtige constructie.

In het kort: Als je een heel dunne, platte lintkabel met meerdere connectoren ziet, is het vrijwel zeker een floppy-kabel. Als je een bredere, stevigere kabel ziet met een enkele connector aan elk uiteinde (SATA) of bredere connectoren met 40 of 80 pinnen (IDE/PATA), dan is het een harde schijfkabel. Het connectortype is de meest definitieve visuele identificatie.