De opdrachtinterpreter is meestal om verschillende cruciale redenen gescheiden van de kernel:

* Beveiliging: Het scheiden van de shell en de kernel voegt een beveiligingslaag toe. Als er een kwetsbaarheid in de shell wordt gevonden (een kwaadaardig programma zou deze kunnen misbruiken), is de kans veel kleiner dat de kernfunctionaliteit van de kernel rechtstreeks in gevaar wordt gebracht. De kernel blijft een beschermd, geïsoleerd onderdeel.

* Flexibiliteit en draagbaarheid: Door de scheiding kunnen verschillende shells met dezelfde kernel worden gebruikt. Gebruikers kunnen een shell kiezen die het beste bij hun behoeften past (bijvoorbeeld Bash, Zsh, Fish), die verschillende functies, aanpassingsopties en scriptmogelijkheden biedt. Dit vergroot de flexibiliteit en ondersteunt draagbaarheid – de kernel hoeft niet te worden aangepast om een ​​nieuwe shell te ondersteunen.

* Onderhoudbaarheid en ontwikkeling: Door de schil gescheiden te houden, vereenvoudigt u de ontwikkeling en het onderhoud. Voor wijzigingen of updates van de shell is het niet nodig om het hele besturingssysteem opnieuw te compileren of opnieuw op te starten. Teams kunnen onafhankelijk aan de kernel en de shell werken, wat leidt tot snellere ontwikkelingscycli.

* Bronnenbeheer: Een minder bevoorrechte shell voorkomt dat een kwaadaardig programma rechtstreeks toegang krijgt tot cruciale kernelbronnen en deze kan manipuleren. Dit beperkt de omvang van de schade die een aangetast granaat aan het systeem kan toebrengen.

In wezen bevordert de scheiding een robuuster, veiliger, flexibeler en onderhoudbaarder besturingssysteemontwerp. De kernel richt zich op kernfuncties, terwijl de shell de gebruikersinterface en opdrachtuitvoering verzorgt en als cruciale tussenpersoon fungeert.