1. Machinecode-optimalisatie: Compilers kunnen geoptimaliseerde machinecode-instructies genereren die zijn afgestemd op de specifieke hardware-architectuur van de doelmachine. Deze optimalisatie leidt tot verbeterde instructieplanning, registertoewijzing en algehele code-efficiëntie.

2. Directe geheugentoegang: Gecompileerde code heeft rechtstreeks toegang tot het geheugen, waardoor gegevens sneller kunnen worden opgehaald en opgeslagen. Daarentegen vertrouwt geïnterpreteerde software vaak op tussenrepresentaties, wat een extra laag van indirectie toevoegt en runtime-overhead introduceert.

3. Voorverwerking: Compilers analyseren en verwerken de broncode vóór uitvoering. Dit omvat typecontrole, het oplossen van afhankelijkheden en het uitvoeren van syntactische optimalisaties. Hierdoor is de gecompileerde code beknopter en kan deze efficiënter door de processor worden uitgevoerd.

4. Natieve uitvoering: Gecompileerde software draait native op het doelplatform zonder dat er een extra tolk of virtuele machine nodig is. Dit elimineert de prestatieoverhead die gepaard gaat met interpretatie en runtime-omgevingsbeheer.

5. Efficiënt hulpbronnenbeheer: Compilers voeren tijdens het compileren resourcebeheertaken uit, zoals geheugentoewijzing en de-allocatie. Dit vermindert de dynamische overhead en zorgt ervoor dat de code tijdens runtime efficiënter kan worden uitgevoerd.

6. Kleinere programmagrootte: Gecompileerde code produceert over het algemeen kleinere programmagroottes vergeleken met geïnterpreteerde code. Dit compacte formaat leidt tot snellere laadtijden en efficiënter geheugengebruik.

Als gevolg van deze factoren vertoont gecompileerde software doorgaans betere prestaties, geheugenefficiëntie en uitvoeringssnelheid in vergelijking met geïnterpreteerde software.