* Modulariteit en abstractie: Legering breekt het complexe proces van netwerkcommunicatie op in kleinere, beter beheersbare stukken. Elke laag heeft een specifieke functie en ontwikkelaars kunnen zich concentreren op het implementeren van die functie zonder de details van andere lagen te begrijpen. Dit vereenvoudigt ontwerp, implementatie en onderhoud. Veranderingen in één laag vereisen niet noodzakelijkerwijs veranderingen in andere, waardoor het systeem robuuster en flexibeler wordt.

* Standaardisatie en interoperabiliteit: Laagbereik stelt verschillende leveranciers in staat om elke laag onafhankelijk te implementeren zolang ze zich aan de standaard van de laag houden. Dit bevordert interoperabiliteit, waardoor verschillende apparaten en systemen van verschillende fabrikanten effectief op het netwerk kunnen communiceren. Elke laag kan zijn eigen normen hebben en concurrentie en innovatie bevorderen binnen die specifieke laag.

* Flexibiliteit en uitbreidbaarheid: De gelaagde architectuur zorgt voor een gemakkelijkere evolutie en aanpassing van netwerktechnologieën. Nieuwe technologieën of protocollen kunnen binnen een specifieke laag worden toegevoegd of vervangen zonder andere lagen te beïnvloeden. Hierdoor kunnen netwerken evolueren zonder een volledige revisie te vereisen.

* Foutisolatie en foutopsporing: Wanneer zich een probleem voordoet, is het isoleren van de defecte laag aanzienlijk eenvoudiger. Dit versnelt probleemoplossing en onderhoud, omdat ontwikkelaars hun inspanningen kunnen richten op een specifiek gedeelte van de netwerkstapel.

* Efficiëntie en optimalisatie van hulpbronnen: Door taken tussen lagen te delen, kunnen middelen efficiënter worden gebruikt. Een laag kan bijvoorbeeld omgaan met foutdetectie en correctie, terwijl een andere laag zich richt op routing. Deze specialisatie maximaliseert de effectiviteit van elke laag.

In wezen biedt de gelaagde aanpak een gestructureerde, georganiseerde en schaalbare architectuur voor netwerkcommunicatie. Het vereenvoudigt complexe processen, bevordert interoperabiliteit en zorgt voor eenvoudiger onderhoud en toekomstige groei. Het meest voorkomende model is het zevenlaagse OSI-model, hoewel het meer praktische (en veel gebruikte) TCP/IP-model een vierlagen abstractie gebruikt. Beide bereiken dezelfde fundamentele doelen via verschillende organisatorische schema's.