* IP biedt verbindingsloze best-effort levering: Hoewel IP de bezorging niet garandeert, *probeert* het pakketten af ​​te leveren. Het gebruikt adressering om pakketten over netwerken te routeren. Als een pakket verloren gaat, is het aan protocollen op een hoger niveau (zoals TCP) om het probleem op te lossen. IP zelf probeert verloren pakketten niet opnieuw en herschikt pakketten die niet in de juiste volgorde staan.

* UDP biedt verbindingsloze datagramlevering: UDP is zelfs minder betrouwbaar dan IP. Het verzendt eenvoudigweg datagrammen (pakketten) zonder enige garantie op levering, bestelling of foutdetectie. Het is een ‘vuur en vergeet’-protocol. Verloren pakketten gaan gewoon verloren, zonder kennisgeving aan de afzender.

Kortom:IP *probeert* tenminste de pakketten op hun bestemming te krijgen. UDP niet. Het verschil in betrouwbaarheid komt voort uit het feit dat IP de basis vormt van internetroutering en een zekere mate van leveringszekerheid nodig heeft om te kunnen functioneren, terwijl UDP opzettelijk betrouwbaarheid opoffert voor snelheid en eenvoud. Het gebrek aan betrouwbaarheid in UDP is een *functie* waardoor het kan worden gebruikt in scenario's waarin de snelheid groter is dan het risico van pakketverlies (bijvoorbeeld streaming).