Hier is een overzicht van de grondgedachte achter de klassen:

* Vereenvoudigde routering: Met een kleinere adresruimte per netwerk waren routeringstabellen veel kleiner en gemakkelijker te beheren. Routers hoefden niet zoveel netwerkvoorvoegsels te onderzoeken om het bestemmingsnetwerk te bepalen.

* Toewijzing netwerkgrootte: De lessen waren bedoeld om netwerken van verschillende grootte toe te wijzen aan verschillende organisaties op basis van hun behoeften. Klasse A-netwerken werden toegewezen aan zeer grote organisaties (bijvoorbeeld grote nationale ISP's), Klasse B aan middelgrote organisaties en Klasse C aan kleinere organisaties.

Dit systeem had echter aanzienlijke beperkingen:

* Adresruimteverspilling: De vaste grootte van netwerkadressen in elke klasse leidde tot aanzienlijke verspilling van adresruimte. Een kleine organisatie zou een Klasse C-netwerk (254 hosts) toegewezen kunnen krijgen, ook al hadden ze maar 10 hosts nodig, waardoor de overgrote meerderheid van de adressen ongebruikt bleef. Omgekeerd moest een grote organisatie die zijn Klasse B- of zelfs Klasse A-toewijzing ontgroeide, extra netwerken aanvragen en deze afzonderlijk beheren.

* Adresuitputting: Het vaste adresseringsschema had uiteindelijk geen adressen meer, wat leidde tot de ontwikkeling van Classless Inter-Domain Routing (CIDR), dat het rigide klassensysteem verving.

Samenvattend:hoewel klassieke adressering aanvankelijk een vereenvoudiging van de routering opleverde, maakte de inflexibiliteit en verspilling ervan uiteindelijk de vervanging ervan door het efficiëntere en flexibelere CIDR-systeem noodzakelijk. De erfenis van het klassensysteem blijft grotendeels in de historische context en in het begrijpen van de beperkingen die de behoefte aan CIDR aandreven.