* Problemen met een specifiek segment oplossen: Als ze weten dat het probleem zich waarschijnlijk tussen twee specifieke punten in het netwerk voordoet, is het traceren van de hele route niet nodig en ontstaat er ruis. Door zich op een specifiek segment te concentreren, wordt het oplossen van problemen versneld en wordt het probleemgebied verduidelijkt. Als ze bijvoorbeeld een probleem met het netwerk van een specifieke ISP vermoeden, willen ze mogelijk alleen de edge-router van de ISP traceren.

* Een knelpunt identificeren: Als u de hele route volgt, kan aan het licht komen dat het probleem geen volledige storing is, maar een knelpunt bij een bepaalde hop. Door zich te concentreren op het deel van de route dat naar het vermoedelijke knelpunt leidt, kunnen ze de locatie en de ernst ervan efficiënter bevestigen.

* Privacykwesties: Het traceren van een route kan interne IP-adressen of netwerkdetails onthullen die de beheerder niet onnodig wil vrijgeven. Door de tracering te beperken, wordt voorkomen dat gevoelige informatie wordt onthuld.

* Prestatieoptimalisatie: Een volledige 'tracert' kan een aanzienlijke hoeveelheid tijd in beslag nemen, vooral over lange afstanden of met een hoge latentie. Door slechts een noodzakelijk deel te traceren, wordt de tijd die nodig is voor de diagnose aanzienlijk verkort.

* Netwerkbelasting verminderen: Het verzenden van talloze ICMP-pakketten over het netwerk (wat `tracert` doet) kan overhead genereren. Door de reikwijdte te beperken wordt deze impact verkleind.

* Focus op specifieke diensten/aanbieders: De beheerder werkt mogelijk met een specifieke upstreamprovider en hoeft alleen het pad naar de netwerkrand te zien om te bepalen of er een probleem aan zijn kant of verder stroomopwaarts ligt.

In wezen zorgt het focussen op een specifiek deel van de route voor meer gerichte probleemoplossing, betere efficiëntie en potentieel verbeterde netwerkbeveiliging.