De instellingen die door jumpers worden bestuurd, varieerden afhankelijk van de fabrikant en het model van de NIC, maar omvatten meestal:

* Onderbrekingsverzoek (IRQ): Hiermee werd gespecificeerd welke interruptlijn de NIC zou gebruiken om de CPU te signaleren. Verschillende apparaten hadden verschillende IRQ's nodig om conflicten te voorkomen.

* Invoer/uitvoer (I/O) adres: Dit bepaalde het geheugenadresbereik dat de NIC zou gebruiken om met de CPU te communiceren. Opnieuw waren er verschillende adressen nodig om conflicten te voorkomen.

* Geheugenadres: Net als bij het I/O-adres specificeerde dit de geheugenlocaties die de NIC gebruikte.

* Netwerkadres (MAC-adres): Op sommige zeer oude kaarten werden mogelijk jumpers gebruikt om delen van het MAC-adres in te stellen, hoewel dit veel minder gebruikelijk was dan I/O- en IRQ-instellingen.

* Snelheids- en duplexinstellingen (zeldzaam): In sommige gevallen waren zeer eenvoudige snelheids-/duplexinstellingen (zoals 10 Mbps versus 100 Mbps) mogelijk via een jumper te configureren, maar dit werd over het algemeen softwarematig afgehandeld.

Waarom zijn jumperinstellingen verouderd?

Moderne NIC's worden volledig softwarematig geconfigureerd:

* BIOS/UEFI: Basisinstellingen kunnen worden geconfigureerd in het BIOS of UEFI van het systeem.

* Besturingssysteem: De driver van het besturingssysteem verwerkt het overgrote deel van de NIC-configuratie, inclusief IRQ, I/O-adrestoewijzing (dynamisch), snelheid, duplex en vrijwel al het andere.

Het vinden van een NIC die vandaag de dag een jumperconfiguratie vereist, zou uitzonderlijk ongebruikelijk zijn. Als je een kaart met jumpers tegenkomt, is het vrijwel zeker een heel oud en waarschijnlijk verouderd stuk hardware. Raadpleeg de documentatie als u het doel ervan voor die specifieke kaart wilt begrijpen.