* Standaardisatie van toonhoogte: Voorheen werd muziek mondeling doorgegeven, wat tot variaties en onnauwkeurigheden leidde. Guido's systeem, dat lijnen en spaties gebruikte om specifieke toonhoogtes weer te geven, vormde een visuele en schriftelijke standaard voor toonhoogte. Dit betekende dat zangers melodieën nauwkeuriger en consistenter konden leren en uitvoeren, ongeacht waar ze zich bevonden of van wie ze leerden.

* Leren en onthouden: Notatie bood een visueel hulpmiddel bij het leren van melodieën. Zangers konden de notatie lezen en de noten en intervallen leren, waardoor het leerproces efficiënter werd en minder afhankelijk was van het uit het hoofd leren. Dit hielp ook bij het langdurig vasthouden van de muziek.

* Behoud van muziek: Schriftelijke notatie maakte het behoud van muziekwerken mogelijk. Componisten konden hun muziek opschrijven en ervoor zorgen dat deze aan toekomstige generaties zou worden doorgegeven zonder door mondelinge overlevering te worden gewijzigd. Zangers konden vervolgens toegang krijgen tot deze bewaarde muziek en deze leren.

* Complexe muziek: Naarmate muziek complexer werd, met meerdere stemmen en ingewikkelde harmonieën, werd notatie essentieel. Het stelde componisten in staat de exacte noten en ritmes voor elke stem te specificeren, waardoor zangers complexe stukken konden uitvoeren die zonder notatie onmogelijk zouden zijn geweest om nauwkeurig te leren en uit te voeren.

* Zingen op zicht: De vroege notatie maakte het voor zangers voor het eerst mogelijk om te lezen. Dankzij Guido van Arezzo's systeem om lettergrepen (ut, re, mi, fa, sol, la) te associëren met de toonhoogtes op de notenbalk en de handgebaren konden zangers melodieën volgen zoals ze die op papier zagen. Dit opende deuren om nieuwe stukken efficiënter te leren en opende muzikale verkenning voor zangers over de hele wereld.