Open architectuur is een benadering die de nadruk legt op het vermogen om een ​​softwaresysteem te integreren en uit te breiden met componenten en diensten van derden. Open architecturen worden vaak gekenmerkt door het gebruik van open standaarden, API's en protocollen, waardoor ontwikkelaars eenvoudig verschillende softwarecomponenten kunnen verbinden en combineren. Deze flexibiliteit en uitbreidbaarheid maken open architecturen zeer geschikt voor complexe, evoluerende systemen die interoperabiliteit en integratie met externe systemen vereisen.

Gesloten architectuur , aan de andere kant, is een benadering die de nadruk legt op zelfbeheersing en controle binnen een softwaresysteem. Gesloten architecturen zijn ontworpen om compleet en onafhankelijk te zijn, met een beperkte of geen afhankelijkheid van externe componenten of services. Deze aanpak biedt meer controle over het gedrag, de veiligheid en de betrouwbaarheid van het systeem, maar maakt het ook minder flexibel en uitbreidbaar. Gesloten architecturen worden vaak gebruikt in systemen die een hoog niveau van beveiliging, betrouwbaarheid of prestaties vereisen, of waar het belangrijk is om volledige controle te hebben over de functionaliteit en het gedrag van het systeem.

In de praktijk kunnen veel softwaresystemen zich ergens tussen deze twee uitersten bevinden. Het is mogelijk om een ​​gesloten architectuur te hebben met enkele open interfaces of een open architectuur met bepaalde gesloten componenten. De keuze tussen open en gesloten architectuur hangt af van de specifieke eisen en beperkingen van het te ontwikkelen systeem.