Een veel voorkomende manier om kunstmatige passagiers te creëren is het gebruik van een Monte Carlo-simulatie. Hierbij worden willekeurig waarden gegenereerd voor een reeks parameters, zoals leeftijd, geslacht, herkomst en bestemming van de reis en de wijze van vervoer. Deze parameters kunnen gebaseerd zijn op gegevens uit de echte wereld, of ze kunnen worden geschat op basis van aannames of waarschijnlijkheidsverdelingen.

Nadat de parameters zijn gegenereerd, worden ze gebruikt om een ​​virtuele passagier te creëren. Deze passagier kan vervolgens in een gesimuleerde omgeving worden geplaatst, zoals een transportnetwerk, en zijn gedrag kan worden gesimuleerd. De passagier kan bijvoorbeeld een route toegewezen krijgen en zijn of haar reistijd en vervoerswijze kunnen worden geregistreerd.

Kunstmatige passagiers kunnen voor verschillende doeleinden worden gebruikt, waaronder:

* Transportplanning: Kunstmatige passagiers kunnen worden gebruikt om de prestaties van verschillende transportsystemen, zoals wegen, snelwegen en openbaar vervoer, te testen. Ze kunnen ook worden gebruikt om knelpunten en congestiepunten te identificeren en om de impact van verschillende transportbeleidsmaatregelen te evalueren.

* Voertuigontwerp: Kunstmatige passagiers kunnen worden gebruikt om de veiligheid en het comfort van verschillende voertuigontwerpen te evalueren. Ze kunnen ook worden gebruikt om de effectiviteit van verschillende veiligheidsvoorzieningen, zoals airbags en veiligheidsgordels, te testen.

* Noodbeheer: Kunstmatige passagiers kunnen worden gebruikt om de evacuatie van gebouwen, stadions en andere openbare ruimtes te simuleren. Dit kan noodmanagers helpen potentiële problemen te identificeren en evacuatieplannen te ontwikkelen.

Kunstmatige passagiers zijn een waardevol hulpmiddel voor het begrijpen en verbeteren van het transportsysteem. Ze bieden een manier om verschillende scenario's te testen en de impact van verschillende beleidsmaatregelen te evalueren zonder dat u praktijkexperimenten hoeft uit te voeren.