* Eerste hardwarebeperkingen: In de begindagen van Unix (eind jaren zestig en begin jaren zeventig) hadden computers een zeer beperkt geheugen en een zeer beperkte verwerkingskracht. Een grafische gebruikersinterface (GUI) zou te veel middelen vergen en te onpraktisch zijn geweest. Een opdrachtregelinterface (CLI) was veel efficiënter.

* Focus op efficiëntie en kracht: Unix is ​​ontworpen door programmeurs voor programmeurs. De CLI bood een directe en krachtige manier om met het systeem te communiceren, waardoor complexe taken met beknopte opdrachten konden worden uitgevoerd. Deze efficiëntie werd gewaardeerd boven gebruiksgemak voor informele gebruikers.

* Op tekst gebaseerde aard: Vroege computers behandelden voornamelijk tekst. De opdrachtregel, die op tekst is gebaseerd, paste uitstekend in deze omgeving. GUI's vereisen een complexere omgang met afbeeldingen en afbeeldingen, die destijds minder gangbaar waren.

* Pijpleiding- en filterontwerp: De filosofie van Unix legt de nadruk op het gebruik van kleine, gespecialiseerde programma's (hulpprogramma's) die aan elkaar kunnen worden gekoppeld met behulp van pipelines en omleiding. Dit modulaire ontwerp is uiteraard geschikt voor een opdrachtregelomgeving, waardoor complexe operaties kunnen worden opgebouwd uit eenvoudige bouwstenen. Dit is veel minder intuïtief om in een GUI te implementeren.

* Flexibiliteit en scripting: De opdrachtregelinterface maakt krachtige scriptmogelijkheden mogelijk met behulp van talen zoals shell-scripting (bijvoorbeeld Bash, Zsh). Dit vergemakkelijkt de automatisering en het creëren van complexe workflows die aanzienlijk moeilijker te implementeren zijn in een GUI.

Hoewel moderne Unix-achtige systemen (zoals Linux en macOS) vaak GUI's bevatten, blijft het onderliggende besturingssysteem fundamenteel opdrachtregelgestuurd. De CLI blijft een kerncomponent en een krachtig hulpmiddel voor systeembeheerders en ervaren gebruikers. Veel systeembeheertaken worden nog steeds het meest efficiënt uitgevoerd via de opdrachtregel.