Licenties: Vrij distribueerbare Unix-varianten, zoals Linux en FreeBSD, worden vrijgegeven onder open-sourcelicenties, waardoor gebruikers de software vrijelijk kunnen kopiëren, wijzigen en herdistribueren zonder licentiekosten te betalen. Propriëtaire implementaties zijn daarentegen eigendom van een specifiek bedrijf of een specifieke organisatie en worden doorgaans gedistribueerd onder commerciële licenties die de rechten van gebruikers beperken om de software te wijzigen of opnieuw te distribueren.

Kosten: Vrij distribueerbare Unix-varianten zijn meestal gratis verkrijgbaar, terwijl voor propriëtaire Unix-implementaties vaak een licentie of abonnement vereist is. Dit kan een aanzienlijk verschil maken voor gebruikers of organisaties met een beperkt budget.

Aanpassing en flexibiliteit: Vrij distribueerbare Unix-varianten bieden een hoog niveau van maatwerk en flexibiliteit, omdat gebruikers de software kunnen aanpassen en uitbreiden om aan hun specifieke behoeften te voldoen. Deze flexibiliteit is vooral waardevol voor ontwikkelaars, systeembeheerders en organisaties die oplossingen op maat nodig hebben. Eigen Unix-implementaties bieden weliswaar vaak enkele aanpassingsmogelijkheden, maar kunnen een beperktere flexibiliteit hebben vanwege licentie- of technische beperkingen.

Ondersteuning en updates: Vrij distribueerbare Unix-varianten vertrouwen doorgaans op community-gebaseerde ondersteuning, waarbij gebruikers en ontwikkelaars bijdragen aan bugfixes, beveiligingsupdates en functieverbeteringen. Dit kan soms een voordeel zijn, omdat de collectieve kennis van de gemeenschap kan leiden tot snellere probleemoplossing en innovatie. Eigen Unix-implementaties bieden daarentegen doorgaans specifieke ondersteuning van de leverancier, wat consistente en betrouwbare updates en hulp kan garanderen.

Hardwarecompatibiliteit: Vrij distribueerbare Unix-varianten hebben diverse hardwarecompatibiliteit, aangezien ze op een breed scala aan hardwareplatforms kunnen draaien. Dit komt door het open-source karakter van de software en de inspanningen van de gemeenschap om verschillende architecturen te ondersteunen. Eigen Unix-implementaties kunnen specifiekere hardwarevereisten hebben of geoptimaliseerd zijn voor specifieke hardwareplatforms.

Adoptie en gemeenschap: Vrij distribueerbare Unix-varianten hebben een grote en actieve gemeenschap van ontwikkelaars en gebruikers, die bijdragen aan een divers ecosysteem van software en diensten. Dit kan een voordeel zijn voor gebruikers die op zoek zijn naar een breed scala aan keuzes en ondersteuning. Eigen Unix-implementaties hebben misschien een kleinere gemeenschap, maar ze kunnen consistentere en gestandaardiseerde omgevingen bieden.

Voorbeelden: Enkele bekende, vrij distribueerbare Unix-varianten zijn onder meer Debian, Ubuntu, Fedora en CentOS. Voorbeelden van eigen Unix-implementaties zijn Sun Solaris, IBM AIX en HP-UX.