Verschillende planningsalgoritmen streven ernaar de doorvoer te maximaliseren, maar geen enkel algoritme presteert universeel beter dan andere in alle scenario's. De beste keuze hangt af van factoren als:

* De aard van de taken: Zijn ze allemaal even groot en even belangrijk? Zijn ze I/O-gebonden of CPU-gebonden? Hebben ze afhankelijkheden?

* Het aantal bronnen: Hoeveel processors of cores zijn er beschikbaar?

* De aanwezigheid van deadlines: Zijn er harde deadlines waaraan moet worden voldaan, of is alleen de doorvoer van belang?

* De kosten van contextwisseling: Frequente contextwisselingen kunnen de algehele doorvoer verminderen.

Algoritmen die vaak streven naar een hoge doorvoer zijn onder meer:

* Kortste baan eerst (SJF): Dit algoritme geeft prioriteit aan taken met de kortste uitvoeringstijd. Het is optimaal voor het minimaliseren van de gemiddelde wachttijd, wat indirect bijdraagt ​​aan een hogere doorvoer als de taken onafhankelijk zijn. Het vereist echter dat u vooraf de uitvoeringstijd kent, wat niet altijd mogelijk is.

* Kortste resterende tijd eerst (SRTF): Een preventieve versie van SJF. Het evalueert voortdurend de resterende uitvoeringstijd van lopende processen en schakelt over naar de kortst resterende taak als er een kortere arriveert. Dit leidt over het algemeen tot een betere doorvoer dan SJF.

* Feedbackwachtrij op meerdere niveaus: Dit algoritme wijst taken toe aan verschillende wachtrijen op basis van hun kenmerken (bijvoorbeeld prioriteit, CPU-bursttijd). Het past taakprioriteiten dynamisch aan op basis van hun gedrag, waardoor responsiviteit en doorvoeroptimalisatie mogelijk zijn.

* Round Robin: Dit algoritme geeft elke taak een klein tijdsdeel (kwantum) CPU-tijd. Het is eenvoudig en eerlijk, en biedt over het algemeen een redelijke doorvoer, vooral bij veel korte taken.

* Eerlijke verdelingsplanning: Dit type planner is erop gericht ervoor te zorgen dat elke gebruiker of taak een eerlijk deel van de bronnen krijgt. Hoewel het niet direct uitsluitend gericht is op het maximaliseren van de doorvoer, kan een goed geïmplementeerde planner voor eerlijke verdeling voorkomen dat één gebruiker of taak bronnen monopoliseert en zo de algehele doorvoer verbeteren.

Beperkingen:

Het maximaliseren van de doorvoer gaat vaak ten koste van andere belangrijke meetgegevens:

* Reactietijd: Algoritmen die zich puur op de doorvoer richten, kunnen leiden tot zeer lange reactietijden voor individuele taken.

* Eerlijkheid: Sommige algoritmen met hoge doorvoer kunnen bepaalde taken of gebruikers uithongeren.

* Voorspelbaarheid: Het gedrag van sommige op doorvoer gerichte algoritmen kan moeilijk te voorspellen zijn, waardoor het moeilijk wordt om service level overeenkomsten te garanderen.

Kortom, veel planningsalgoritmen streven ernaar de doorvoer te maximaliseren, maar het 'beste' algoritme hangt sterk af van het specifieke systeem en de vereisten ervan. Vaak moet er een balans worden gevonden tussen doorvoer en andere prestatiestatistieken.