Softwareontwikkeling:

* Het testen is uitgebreider en iteratiever: Software wordt gedurende de hele ontwikkelingslevenscyclus voortdurend getest. Unittests, integratietests, systeemtests, gebruikersacceptatietests (UAT) en regressietests zijn gebruikelijk. Deze iteratieve aanpak maakt vroegtijdige detectie en correctie van defecten mogelijk.

* Foutopsporing wordt voornamelijk gedaan door middel van codeanalyse: Het identificeren en oplossen van bugs is sterk afhankelijk van het onderzoeken van de code, het gebruik van debuggers en het gebruik van logmechanismen. Het tastbare 'product' is de code zelf, waardoor het debuggen relatief direct is (hoewel nog steeds een uitdaging).

* Versiecontrole is van het grootste belang: Versiebeheersystemen zoals Git zijn essentieel voor het bijhouden van wijzigingen, effectief samenwerken en indien nodig terugkeren naar eerdere stabiele versies. Dit helpt de kwaliteit te behouden en vergemakkelijkt het oplossen van bugs.

* Kwaliteit wordt vaak indirect gemeten: Statistieken zoals codedekking, bugrapporten en gebruikersfeedback worden gebruikt om de kwaliteit te meten. Het direct meten van de ‘kwaliteit’ van de software is lastig; het gaat meer om het meten van de kwaliteit van het proces en de daaruit voortvloeiende gebruikerservaring.

* Wijzigingen zijn relatief goedkoop: Het aanpassen van software, zelfs in latere ontwikkelingsstadia, is doorgaans minder kostbaar en tijdrovend dan het wijzigen van hardware.

* Schaalbaarheid en flexibiliteit zijn essentieel: Software kan eenvoudig worden geschaald en aangepast aan verschillende omgevingen en gebruikersbehoeften. Kwaliteitsborging moet rekening houden met deze flexibiliteit en de kans op fouten die door schaalvergroting of integratie worden geïntroduceerd.

Hardwareontwikkeling:

* Testen is vaak fysiek beperkter: Bij het testen van hardware zijn vaak meer fysieke prototypes en beperkte testomgevingen betrokken. Grondig testen vereist speciale hardware, gespecialiseerde apparatuur en potentieel destructieve testen.

* Foutopsporing is complexer: Het identificeren en oplossen van hardwarefouten kan een aanzienlijk grotere uitdaging zijn. Het kan gaan om gespecialiseerde apparatuur, zorgvuldig onderzoek van printplaten en geavanceerde diagnostische hulpmiddelen. Het "product" is een fysiek object, wat betekent dat het bij het debuggen minder om code gaat en meer om fysieke componenten en hun interacties.

* Veranderingen zijn duur en tijdrovend: Het aanpassen van hardware, vooral nadat de productie is begonnen, is erg duur en vereist meestal een volledig nieuw ontwerp of aanzienlijke herbewerking. Dit maakt vroeg en grondig testen cruciaal.

* Kwaliteit wordt vaak direct gemeten: Hardwarekwaliteit kan worden gemeten aan de hand van statistieken zoals prestatiebenchmarks, foutpercentages, duurzaamheidstests en fysieke afmetingen/specificaties.

* Versiebeheer is minder gebruikelijk in traditionele zin: Hoewel er iteraties en herzieningen van hardwareontwerpen kunnen plaatsvinden, staat het concept van versiebeheer minder centraal dan bij softwareontwikkeling. Elke fysieke iteratie is vaak een aanzienlijke investering.

* Beperkte flexibiliteit na productie: Als hardware eenmaal op grote schaal is vervaardigd, is het vrijwel onmogelijk om wijzigingen aan te brengen. Kwaliteitsborging moet zorgen voor een vlekkeloze productie en strenge tests vóór massaproductie.

Samengevat: Softwareontwikkeling geeft de voorkeur aan iteratieve ontwikkeling, continu testen en relatief goedkope veranderingen. Hardwareontwikkeling legt de nadruk op vooraf ontwerpen, grondig testen van prototypes en het minimaliseren van veranderingen na productie. Beide vereisen echter strenge kwaliteitsborgingsprocessen die zijn afgestemd op hun unieke kenmerken. De kosten voor het verhelpen van een defect zijn bij hardware aanzienlijk hoger dan bij software.