Voor programmeertalen:

* Compilers: Dit zijn de belangrijkste hulpmiddelen. Ze analyseren de syntaxis en semantiek van de broncode en identificeren structurele problemen zoals:

* Syntaxisfouten: Onjuiste grammatica (bijvoorbeeld ontbrekende puntkomma's, niet-overeenkomende haakjes, onjuist gebruik van trefwoorden). De compiler zal gewoonlijk het regelnummer en het type fout bepalen.

* Semantische fouten: Fouten die grammaticaal correct zijn, maar logisch gebrekkig (bijvoorbeeld proberen een tekenreekswaarde toe te wijzen aan een geheel getalvariabele, met behulp van een ongedefinieerde variabele). Deze zijn vaak moeilijker te detecteren en worden mogelijk alleen tijdens runtime of via geavanceerdere statische analyse ontdekt.

* Typefouten: Mismatches tussen verwachte en werkelijke gegevenstypen in variabelen, functieargumenten en retourwaarden. Sterkere typesystemen (zoals die in talen als Haskell of Rust) vangen meer typefouten op tijdens het compileren.

* Tolken: Deze voeren code regel voor regel uit. Hoewel ze misschien niet zo uitgebreide statische analyses uitvoeren als compilers, identificeren ze nog steeds enkele syntaxis- en runtimefouten. Ze bieden vaak minder gedetailleerde foutmeldingen dan compilers.

* Linters: Deze tools gaan verder dan eenvoudige syntaxiscontrole. Ze analyseren de codestijl, mogelijke bugs en handhaven coderingsstandaarden. Ze kunnen structurele problemen detecteren, zoals:

* Onbereikbare code: Code die nooit zal worden uitgevoerd.

* Dode code: Code die geen effect heeft op de uitvoer van het programma.

* Redundante code: Gedupliceerde of onnodige codesecties.

* Potentiële null-pointer-dereferenties: Toegang krijgen tot geheugenlocaties die mogelijk nul zijn.

* Statische analysehulpmiddelen: Deze geavanceerde tools voeren een diepgaande analyse van de code uit zonder deze daadwerkelijk uit te voeren. Ze kunnen complexere structurele problemen ontdekken die verband houden met geheugenbeheer, gelijktijdigheid en andere aspecten. Voorbeelden hiervan zijn FindBugs, SonarQube en Coverity.

Voor natuurlijke talen:

Het controleren op structurele fouten in natuurlijke taal is complexer en minder geautomatiseerd dan in programmeertalen. Het omvat aspecten van grammatica en syntaxis, maar houdt ook rekening met betekenis en context. Hulpmiddelen en technieken zijn onder meer:

* Grammaticacontrole: Deze tools (zoals die in tekstverwerkers zijn ingebouwd) identificeren grammaticale fouten, maar hun begrip van structurele correctheid is beperkt. Ze missen vaak subtiele fouten of fouten die verband houden met de context.

* Syntactische parsers: Deze worden in de computationele taalkunde gebruikt om de grammaticale structuur van zinnen te analyseren. Ze identificeren zinsstructuren en afhankelijkheden tussen woorden en kunnen afwijkingen van grammaticale regels benadrukken.

* Natuurlijke taalverwerkingstechnieken (NLP): Meer geavanceerde NLP-benaderingen (met behulp van machine learning en deep learning) kunnen de zinsstructuur analyseren en een breder scala aan fouten identificeren, inclusief fouten die verband houden met betekenis en discoursstructuur. Deze worden vaak gebruikt in toepassingen zoals geautomatiseerde essayscores en taalvertalingen.

Samenvattend zijn de hulpmiddelen en technieken die worden gebruikt om te controleren op structurele fouten sterk afhankelijk van het type taal. Programmeertalen profiteren van de nauwkeurigheid van compilers, tolken en statische analysehulpmiddelen, terwijl natuurlijke taalverwerking afhankelijk is van meer geavanceerde, vaak probabilistische methoden om structurele problemen te identificeren.