Waarom geen "wachtwoord" in de traditionele zin?

* Complexe en variabele gegevens: Iris- en netvliespatronen zijn ongelooflijk complex en uniek. De onbewerkte gegevens die door een scanner worden vastgelegd, zijn echter niet een eenvoudige, korte reeks tekens zoals een normaal wachtwoord. Het is een enorme hoeveelheid beeldgegevens.

* Opslaguitdagingen: Het opslaan van de onbewerkte beeldgegevens voor elke gebruiker zou onpraktisch zijn en een enorm veiligheidsrisico met zich meebrengen. Als die beelden aangetast zouden zijn, zou het bijna onmogelijk zijn om hiervan te herstellen, omdat je je iris niet kunt "resetten".

* Vergelijkingscomplexiteit: Het vergelijken van een live scan met een opgeslagen beeld is rekenintensief. Het rechtstreeks vergelijken van afbeeldingen bij elke inlogpoging zou traag zijn en veel middelen vergen.

* Dynamische factoren: Factoren zoals verlichting, oogbewegingen en zelfs kleine veranderingen in de gezondheid van de ogen kunnen het gescande beeld beïnvloeden.

Hoe oogbiometrie *wordt* gebruikt bij de beveiliging:

In plaats van rechtstreeks als wachtwoord te worden gebruikt, worden iris- of netvliesscans gebruikt als biometrische authenticatiefactoren . Zo werkt het over het algemeen:

1. Inschrijving:

*Uw iris of netvlies wordt meerdere keren gescand.

* Het systeem extraheert de belangrijkste kenmerken en creëert een wiskundig *sjabloon* of een *biometrische hash*. Deze sjabloon is een verkorte, geanonimiseerde weergave van uw unieke oogpatroon.

* De sjabloon wordt veilig opgeslagen in een gecodeerde database. Belangrijk is dat de originele afbeelding meestal *niet* wordt opgeslagen.

2. Authenticatie:

* Wanneer u zich moet authenticeren, wordt uw iris of netvlies opnieuw gescand.

* Het systeem extraheert functies en maakt een nieuwe sjabloon op basis van de live scan.

* Het systeem vergelijkt de nieuwe sjabloon met de opgeslagen sjabloon voor uw account.

* Als de sjablonen nauw genoeg overeenkomen (binnen een vooraf bepaalde drempel), wordt u geauthenticeerd.

Belangrijke overwegingen:

* Sjablonen, geen afbeeldingen: Het cruciale punt is dat het systeem een ​​sjabloon opslaat, *niet* de volledige afbeelding. Dit vermindert het risico op identiteitsdiefstal als de database wordt aangetast.

* Valse positieve/negatieve punten: Biometrische systemen zijn niet perfect. Er is altijd een kans op een vals-positief (ten onrechte toegang verlenen) of een vals-negatief (ten onrechte toegang weigeren). De drempel voor matching wordt aangepast om deze risico's in evenwicht te brengen.

* Veiligheidsmaatregelen: De opslag en vergelijking van biometrische gegevens zijn zwaar beveiligd met encryptie en andere beveiligingsmaatregelen.

* Kosten en infrastructuur: Het implementeren van iris- of retinascansystemen kan duur zijn en vereist gespecialiseerde hardware.

* Gemak versus veiligheid: Iris- en netvliesscannen bieden een sterke beveiliging, maar kunnen in sommige situaties minder handig zijn dan sommige andere authenticatiemethoden (zoals wachtwoorden of pincodes).

Samengevat:

Uw oog zelf is niet uw ‘wachtwoord’ in de traditionele zin van het woord. In plaats daarvan worden iris- en netvliesscans gebruikt om wiskundige representaties (sjablonen) te creëren die vervolgens worden gebruikt voor biometrische authenticatie. Ze worden vergeleken met de sjabloon die tijdens de inschrijving is gemaakt. Deze biometrische authenticatie kan dienen als een sterke factor in de netwerkbeveiliging en biedt een hoger beveiligingsniveau dan alleen wachtwoorden.