1. Adresbehoud: Privé-IP-adresbereiken zijn niet routeerbaar op het openbare internet. Dit betekent dat een netwerkbeheerder dezelfde privé-IP-adressen zonder conflicten kan hergebruiken in veel verschillende interne netwerken, of zelfs meerdere keren binnen één netwerk. Ze hoeven geen grote verzameling unieke, openbaar routeerbare IP-adressen van hun ISP te verkrijgen en te beheren. Dit is van cruciaal belang omdat openbare IPv4-adressen een beperkte bron zijn.

2. Vereenvoudigd adresbeheer: De complexiteit van het toewijzen en beheren van individuele openbare IP-adressen aan elk apparaat in een netwerk wordt aanzienlijk verminderd. De netwerkbeheerder hoeft alleen het relatief kleine aantal openbare IP-adressen die op internet zijn gericht te beheren, in plaats van één voor elk intern apparaat.

3. Verhoogde mobiliteit: Met NAT kunnen apparaten verbinding maken met een particulier netwerk en een privé IP-adres ontvangen zonder dat ze een vooraf geconfigureerd of permanent toegewezen openbaar IP-adres nodig hebben. Dit vereenvoudigt de mobiliteit en maakt plug-and-play-connectiviteit mogelijk. Apparaten kunnen tussen verschillende netwerken zwerven en een privéadres ontvangen zonder adresconflicten.

4. Beveiliging: Hoewel dit niet het primaire doel is, biedt het verbergen van interne IP-adressen achter NAT een zekere mate van veiligheid door interne apparaten minder direct zichtbaar te maken vanaf internet. Dit maakt het moeilijker voor externe actoren om zich rechtstreeks op specifieke apparaten binnen het netwerk te richten.

In wezen fungeert NAT als een vertaler, waarbij privé-IP-adressen die intern worden gebruikt, worden toegewezen aan een kleiner aantal openbare IP-adressen die worden gebruikt voor externe communicatie. Deze ontkoppeling vermindert de beperkingen op de interne IP-adrestoewijzing aanzienlijk, waardoor de netwerkbeheerder meer flexibiliteit en beheergemak krijgt.