Hier is een uitsplitsing:

Private sleutelcodering:

* Voordelen: Veel sneller en computationeel minder duur. Dit maakt het geschikt om grote hoeveelheden gegevens te coderen. Een enkele sleutel wordt gebruikt voor zowel codering als decodering, waardoor het proces wordt vereenvoudigd.

* Nadelen: Het veilig delen van de geheime sleutel tussen partijen is een grote uitdaging. Als de sleutel wordt aangetast, worden alle gecodeerde gegevens aangetast. Sleutelbeheer (distributie, rotatie, opslag) wordt een aanzienlijk beveiligingsprobleem.

Codering van openbare sleutel:

* Voordelen: Lost het belangrijkste distributieprobleem op. Elke partij heeft een openbare sleutel (voor codering) en een privésleutel (voor decodering). Openbare sleutels kunnen wijd worden verspreid zonder de beveiliging in gevaar te brengen. Dit is ideaal voor veilige communicatie over niet -vertrouwde netwerken. Gebruikt voor digitale handtekeningen voor authenticatie en niet-afwijzing.

* Nadelen: Aanzienlijk langzamer en meer computationeel intensief dan private sleutelcodering. Vatbaar voor bepaalde aanvallen indien niet correct geïmplementeerd (bijvoorbeeld gekozen-cijfertekstaanvallen).

Samenvattend:

Geen van beide is inherent "veiliger". Een goed geïmplementeerd privésleutelsysteem met behulp van robuuste sleutelbeheerpraktijken kan uiterst veilig zijn. De logistieke moeilijkheid om de sleutel veilig te delen, maakt het echter voor veel toepassingen minder praktisch. Publieke sleutelsystemen zijn inherent beter voor veilige communicatie over niet -vertrouwde netwerken, maar ze zijn complexer en computationeel duur.

Vaak worden hybride systemen gebruikt. Cryptografie van de openbare sleutel wordt gebruikt om een ​​sessiesleutel veilig uit te wisselen voor private sleutelcodering. De sessiesleutel wordt vervolgens gebruikt voor de efficiënte codering en decodering van de bulkgegevens. Dit combineert de sterke punten van beide methoden. Dit is de aanpak die wordt gebruikt in TLS/SSL (gebruikt voor HTTPS).