Hier zijn enkele redenen waarom RIP in dit scenario een goede keuze zou zijn:

* Eenvoud: RIP is een relatief eenvoudig routeringsprotocol om te configureren en te beheren. Het is gebaseerd op het afstandsvectoralgoritme, dat gemakkelijk te begrijpen en te implementeren is.

* Efficiëntie: RIP is een relatief efficiënt routeringsprotocol. Het vereist niet veel overhead, dus het is zeer geschikt voor netwerken met beperkte bronnen.

* Compatibiliteit: RIP wordt ondersteund door een grote verscheidenheid aan netwerkapparaten, waardoor het een veelzijdige keuze is.

Zo werkt RIP:

1. Elke router verzendt elke 30 seconden een RIP-advertentiebericht. Dit bericht bevat het IP-adres van de router, het subnetmasker en het aantal hops naar elk van zijn buren.

2. Wanneer een router een RIP-advertentiebericht ontvangt, werkt hij de routeringstabel bij. De router voegt de nieuwe route toe aan de routeringstabel als deze er nog niet is. Als de route er al is, werkt de router het aantal hops bij naar de nieuwe waarde.

3. De router verzendt vervolgens een RIP-advertentiebericht met de bijgewerkte routeringstabel.

4. Dit proces herhaalt zich totdat alle routers in het netwerk zijn geconvergeerd in een gemeenschappelijke routeringstabel.

Hier volgen enkele beperkingen van RIP:

* Langzame convergentie: RIP kan langzaam convergeren als de netwerktopologie verandert. Dit komt doordat RIP gebruik maakt van het afstandsvectoralgoritme, dat routeringslussen kan veroorzaken.

* Beperkte schaalbaarheid: RIP is niet geschikt voor grote netwerken. Dit komt omdat RIP het aantal hops als maatstaf gebruikt, wat kan leiden tot suboptimale routeringsbeslissingen.

* Gebrek aan beveiliging: RIP biedt geen beveiligingsfuncties. Dit betekent dat het kwetsbaar is voor aanvallen, zoals routevergiftiging.