Deze protocollen zijn cruciaal voor het voorkomen van overbruggingslussen in Ethernet-netwerken. Een overbruggingslus ontstaat wanneer er meerdere paden zijn tussen twee netwerkswitches, wat leidt tot uitzendstormen en netwerkinstabiliteit. STP en zijn varianten lossen dit op door poorten dynamisch in een blokkerende of doorsturende status te plaatsen.

Hier is een overzicht:

* STP, RSTP, MSTP: Deze protocollen gebruiken een gedistribueerd algoritme om een ​​rootbridge te kiezen en de beste paden binnen een netwerk te bepalen. Poorten die geen deel uitmaken van het optimale pad worden in een blokkeringsstatus geplaatst . Dit betekent dat ze geen verkeer doorsturen. Poorten in het beste pad bevinden zich in een doorstuurstatus , waardoor het verkeer er doorheen kan. De status van de poorten verandert dynamisch naarmate de netwerktopologie verandert (bijvoorbeeld als een kabel wordt losgekoppeld of een switch wordt toegevoegd/verwijderd).

* Configuratie wijzigen: Hoewel STP de meeste wijzigingen in de poortstatus automatisch afhandelt, kunnen netwerkbeheerders *handmatig* een switchpoort configureren zodat deze zich in een blokkerende of doorsturende status bevindt. Dit wordt doorgaans gedaan voor onderhoudsdoeleinden, het isoleren van een poort of het implementeren van specifieke netwerkontwerpen. Deze handmatige interventie moet echter zorgvuldig worden uitgevoerd om te voorkomen dat het STP-proces wordt verstoord en mogelijk de lussen ontstaan ​​die STP moet voorkomen.

Samenvattend kan worden gezegd dat de primaire locatie waar poorten overgaan tussen blokkerende en doorsturende statussen zich binnen de algoritmen en processen van STP en zijn varianten bevinden die op netwerkswitches draaien. Handmatige configuratie door netwerkbeheerders biedt ook een secundaire methode om deze statussen te wijzigen, maar het is belangrijk om de implicaties te begrijpen van het omzeilen van de automatische STP-mechanismen.