* Bronnenconflict: De client- en serverapplicaties strijden om dezelfde bronnen:CPU, geheugen, netwerkbandbreedte en schijf-I/O. Als een van beide toepassingen veel hulpbronnen verbruikt, zal de andere daaronder lijden. Als de server bijvoorbeeld veel verzoeken verwerkt, kan de clienttoepassing vertraging oplopen of vastlopen. Omgekeerd kan een veeleisende clienttoepassing het vermogen van de server om snel te reageren belemmeren.

* Overhead besturingssysteem: Het besturingssysteem zelf heeft bronnen nodig om zowel de client- als de serverprocessen te beheren. Het beheren van de communicatie tussen processen en het wisselen van context tussen de twee voegt extra overhead toe.

* Netwerkloopback: Hoewel technisch efficiënt, omvat de communicatie tussen de client- en serverapplicaties op dezelfde machine nog steeds netwerkstackverwerking, ook al is het slechts een loopback-verbinding. Dit voegt een kleine, maar merkbare overhead toe in vergelijking met directe communicatiemethoden tussen processen die de netwerkstack omzeilen.

* Applicatieontwerp: Slecht ontworpen applicaties kunnen deze dubbele rol mogelijk niet efficiënt vervullen. Als de servertoepassing bijvoorbeeld niet is geoptimaliseerd voor multitasking, kan deze problemen ondervinden als de client veel resources vraagt.

Samenvattend:hoewel haalbaar, wordt het draaien van een client en server op dezelfde machine over het algemeen niet aanbevolen voor productieomgevingen of toepassingen die hoge prestaties vereisen. De prestatievermindering kan variëren van licht merkbare vertragingen tot volledige onbruikbaarheid, afhankelijk van de applicaties en de systeembronnen. Het is meestal beter om de rollen over verschillende machines te verdelen voor betere prestaties, stabiliteit en beveiliging. Het is echter volkomen acceptabel voor testdoeleinden of voor eenvoudige lokale ontwikkelingsdoeleinden.