Hoewel er aanzienlijke vooruitgang is geboekt op het gebied van brain-computer interfaces (BCI's), zijn deze vooral gericht op:

* Hersenstimulatie: Het gebruik van elektriciteit of magnetische velden om specifieke hersengebieden te stimuleren, waardoor mogelijk de symptomen van neurologische aandoeningen zoals de ziekte van Parkinson worden verlicht. Hierbij gaat het niet om het overbrengen van gegevens in de zin van het downloaden van informatie.

* Hersenopname: Het meten van hersenactiviteit om externe apparaten (bijvoorbeeld prothetische ledematen) te besturen of om eenvoudige bedoelingen te decoderen. Dit maakt *uitvoer* vanuit de hersenen mogelijk, maar geen *invoer* van complexe gegevens.

* Gerichte medicijnafgifte: Het leveren van therapeutische medicijnen aan specifieke hersengebieden, opnieuw gericht op behandeling, niet op gegevensoverdracht.

De uitdagingen bij het overbrengen van gegevens zijn enorm:

* Incompatibiliteit met gegevensformaten: De manier waarop computers informatie opslaan en verwerken verschilt enorm van de manier waarop de hersenen herinneringen en kennis coderen en opslaan. We begrijpen de codeermechanismen van de hersenen niet volledig.

* De complexiteit van de hersenen: De hersenen zijn ongelooflijk complex, met biljoenen verbindingen en ingewikkelde zenuwbanen. Het is een enorme uitdaging om specifieke gebieden te targeten en te manipuleren zonder schade te veroorzaken.

* Ethische overwegingen: Het potentieel voor misbruik van dergelijke technologie is aanzienlijk en roept ernstige ethische vragen op over identiteit, autonomie en mentale integriteit.

Kortom, hoewel het vakgebied van de neurotechnologie zich snel ontwikkelt, blijft het op een betekenisvolle manier overbrengen van gegevens van een computer naar het menselijk brein stevig in het domein van de sciencefiction. Huidig ​​onderzoek richt zich op meer haalbare doelen, zoals het verbeteren van de hersenfunctie en communicatie, en repliceert niet het fictieve concept van 'mind uploading'.