2. Kostenoverweging: Snellere chips komen doorgaans met een hoger prijskaartje. Het kostenverschil tussen een processor uit het middensegment en een topchip kan aanzienlijk zijn, en tenzij de gebruiker specifieke hoge prestatie-eisen stelt, is de extra investering wellicht niet de moeite waard.

3. Problemen met overklokken en koeling: Snellere chips hebben vaak een hoger energieverbruik en een hogere warmteafgifte. Overklokken (het verhogen van de kloksnelheid tot boven de specificaties van de fabrikant) kan deze problemen verder verergeren. Investeren in een efficiënte koeloplossing om de temperatuur op peil te houden, brengt extra kosten met zich mee.

4. Compatibiliteitsoverwegingen: Snellere chips vereisen mogelijk componenten van hogere kwaliteit, zoals moederborden en voedingen, om goed te kunnen functioneren. Het garanderen van compatibiliteit met bestaande hardwarecomponenten kan de totale systeemkosten verder opdrijven.

5. Knelpunten en evenwichtige configuratie: In een computersysteem werken verschillende componenten samen, en de algehele prestaties zijn afhankelijk van de zwakste schakel. Alleen focussen op een snelle chip zonder rekening te houden met andere componenten kan knelpunten creëren, waarbij het potentieel van de chip onderbenut blijft. Het bouwen van een uitgebalanceerd systeem met goed op elkaar afgestemde componenten is cruciaal voor het bereiken van optimale prestaties.

Als specifieke werklasten maximale verwerkingssnelheid vereisen, is investeren in een hoogwaardige chip uiteraard gerechtvaardigd. Voor de meeste algemene computertaken en dagelijks gebruik biedt een processor uit het middensegment echter meestal een betere prijs-kwaliteitverhouding en is hij kosteneffectiever voor de meerderheid van de computergebruikers.