* Schaalbaarheid: RIPv2 heeft een maximaal aantal hops van 15. Dit beperkt de grootte van het netwerk waarin het effectief kan routeren ernstig. Na 15 hops worden routes onbereikbaar, zelfs als er een pad bestaat. Grote netwerken overschrijden onvermijdelijk deze limiet.

* Convergentietijd: RIPv2 maakt gebruik van een afstandsvectorrouteringsalgoritme met een relatief langzame convergentietijd. Dit betekent dat het na een topologiewijziging een aanzienlijke hoeveelheid tijd kan duren voordat de routeringstabellen zijn bijgewerkt en gestabiliseerd. In een groot netwerk kan deze langzame convergentie leiden tot aanzienlijke routeringsinstabiliteit en netwerkstoringen.

* Formaat routeringstabel: De grootte van de routeringstabel van RIPv2 groeit lineair met het aantal verbonden netwerken. Grote netwerken kunnen de beschikbare ruimte in routeringstabellen snel overbelasten, vooral op routers met beperkte bronnen.

* Gebrek aan functies: Vergeleken met moderne routeringsprotocollen zoals OSPF of EIGRP mist RIPv2 veel functies die cruciaal zijn voor groot netwerkbeheer, zoals:

* Ondersteuning voor VLSM (Variable Length Subnet Masking): Efficiënte toewijzing van IP-adressen is van cruciaal belang in grote netwerken. RIPv2 ondersteunt VLSM niet, wat leidt tot inefficiënt adresgebruik.

* Authenticatie: RIPv2 biedt beperkte beveiligingsfuncties, waardoor het kwetsbaar is voor routeringsaanvallen in grotere, complexere netwerken.

* Ondersteuning voor grote netwerken en complexe topologieën: RIPv2 worstelt met de complexiteit van grote netwerken die mogelijk meerdere routeringsgebieden hebben of hiërarchische routeringsontwerpen vereisen.

Samenvattend:hoewel RIPv2 geschikt kan zijn voor zeer kleine, eenvoudige netwerken, maken de beperkingen het ongeschikt voor de eisen en schaalgrootte van grote netwerken. OSPF, EIGRP of BGP zijn veel betere keuzes voor grotere organisaties.