Dit staat in contrast met een traditioneel hiërarchisch netwerkontwerp waarbij de kernlaag een substantiële en gedistribueerde entiteit is. De kern van een ingestorte kernarchitectuur is vaak slechts één of een klein aantal apparaten die de doorstuurbeslissingen voor het hele netwerk afhandelen.

Redenen voor het gebruik van een samengevouwen kern:

* Kostenbesparingen: Minder routers betekent lagere kapitaaluitgaven.

* Vereenvoudigd beheer: Een kleinere kern is gemakkelijker te beheren en te onderhouden.

* Verbeterde prestaties (potentieel): Een zeer capabel kernapparaat kan potentieel snellere routering en doorsturing bieden in vergelijking met meerdere kleinere apparaten, vooral als het gebruikmaakt van geavanceerde technologieën zoals geavanceerde schakelstructuren en geoptimaliseerde routeringsprotocollen.

* Verminderde latentie: Met minder hops kan de netwerklatentie worden verminderd.

Nadelen van een ingestorte kern:

* Enig foutpunt: De prestaties van het hele netwerk zijn afhankelijk van de kernapparaten. Een mislukking heeft hier catastrofale gevolgen. Redundantie is *cruciaal* om dit risico te beperken.

* Schaalbaarheidsbeperkingen: Hoewel de kern krachtig kan zijn, zijn er grenzen aan de capaciteit ervan. Voor het overschrijden van deze limiet is een aanzienlijke upgrade of architectonische verandering vereist.

* Verhoogde complexiteit (potentieel): Het configureren en beheren van één krachtig apparaat kan complexer zijn dan het beheren van meerdere kleinere apparaten, vooral als hoge beschikbaarheid en redundantie worden geïmplementeerd.

Kortom, een ingestorte kern is een afweging. Het vereenvoudigt het beheer en verlaagt mogelijk de kosten en latentie, maar gaat ten koste van een groter risico als de kern uitvalt. Een goede redundantie en zorgvuldige capaciteitsplanning zijn essentieel om van een ingestorte kern een haalbare ontwerpkeuze te maken.