1. Barometrische trekregelaars: Deze komen vaak voor bij kleinere apparaten. Ze maken gebruik van een membraan of balg die reageert op het drukverschil (tocht) in het rookkanaal (schoorsteen).

* Hoe ze werken: Een sterkere trek (er wordt meer lucht door de schoorsteen getrokken) zorgt ervoor dat het membraan uitzet, waardoor de luchtinlaatklep wordt beperkt. Een zwakkere trek leidt ertoe dat het membraan samentrekt, waardoor de klep wordt geopend en er meer lucht binnenkomt. Hierdoor wordt een relatief constante trekdruk gehandhaafd, waardoor overmatige of onvoldoende verbrandingslucht wordt voorkomen.

2. Handmatige diepgangscontrole: Het eenvoudigste type, dit zijn slechts dempers (platen of kleppen) die handmatig kunnen worden aangepast om de luchtstroom te regelen.

* Hoe ze werken: De gebruiker past de klepopening aan om de luchttoevoer te regelen. Meer open betekent meer lucht, wat leidt tot een snellere brandsnelheid en een hoger rendement; minder open betekent minder lucht, wat resulteert in een langzamere brandsnelheid en een lager rendement. Ze vereisen dat de gebruiker het systeem begrijpt en de demper handmatig aanpast op basis van het brandstoftype, de belasting en het gewenste vermogen.

3. Elektronische trekkrachtcontrole: Deze meer geavanceerde systemen maken gebruik van sensoren en actuatoren om de luchttoevoer automatisch aan te passen.

* Hoe ze werken: Sensoren monitoren diverse parameters zoals rookgastemperatuur, druk, zuurstofgehalte en soms zelfs het vermogen van het toestel. Een regeleenheid gebruikt deze informatie vervolgens om de positie van de klepmotor aan te passen, waardoor de luchttoevoer automatisch wordt geoptimaliseerd voor een efficiënte en veilige verbranding. Dit zorgt voor nauwkeurige controle en mogelijk een betere efficiëntie dan handmatige systemen.

4. Fans met geïnduceerde trek: Dit zijn niet strikt "tochtcontroles" in de zin van het reguleren van de natuurlijke trek, maar ze regelen de *luchtstroom* op een vergelijkbare manier.

* Hoe ze werken: In plaats van te vertrouwen op natuurlijke trek (het drijfvermogen van opstijgende hete gassen), trekt een ventilator met geïnduceerde trek de verbrandingsgassen uit het apparaat. De snelheid van de ventilator bepaalt de snelheid waarmee het gas wordt verwijderd, en indirect de hoeveelheid lucht die in de verbrandingskamer wordt gezogen. Dit maakt een zeer nauwkeurige bediening mogelijk en kan vooral handig zijn in situaties met beperkte of onvoorspelbare natuurlijke trek.

In alle gevallen is het onderliggende principe hetzelfde: het regelen van de luchttoevoer naar de verbrandingskamer om de gewenste verbrandingssnelheid, efficiëntie en emissieniveaus te bereiken. Het specifieke mechanisme dat wordt gebruikt, verschilt afhankelijk van de complexiteit en vereisten van het systeem.