Hier volgt een overzicht van de belangrijkste aspecten:

* Doel: Het primaire doel is het maximaliseren van het CPU-gebruik en het bieden van eerlijke en efficiënte service aan alle processen. Hierbij gaat het vaak om het balanceren van de doorvoer (het aantal voltooide processen per tijdseenheid) met de responstijd (hoe lang het duurt voordat een proces is voltooid). Andere doelen kunnen het minimaliseren van de wachttijd zijn of het halen van specifieke deadlines (voor realtime systemen).

* Processen: Dit zijn onafhankelijke programma's of taken waarvoor CPU-tijd nodig is om uit te voeren. De planner beheert een verzameling kant-en-klare processen.

* Planningsalgoritmen: Dit zijn specifieke strategieën die worden gebruikt om het volgende uit te voeren proces te selecteren. Verschillende algoritmen geven prioriteit aan verschillende doelen. Enkele veelvoorkomende voorbeelden zijn:

* Wie het eerst komt, het eerst maalt (FCFS): Processen worden uitgevoerd in de volgorde waarin ze binnenkomen. Eenvoudig maar kan tot lange wachttijden leiden.

* Kortste baan eerst (SJF): Processen met de kortste geschatte uitvoeringstijd worden als eerste uitgevoerd. Minimaliseert de gemiddelde wachttijd, maar vereist dat u de uitvoeringstijden vooraf kent.

* Prioriteitsplanning: Aan processen worden prioriteiten toegewezen, en processen met een hogere prioriteit worden als eerste uitgevoerd. Kan leiden tot uithongering voor processen met een lage prioriteit.

* Round Robin: Elk proces krijgt een klein tijdsdeel (kwantum) CPU-tijd. Redelijk, maar de kwantumgrootte heeft invloed op de prestaties.

* Wachtrijplanning op meerdere niveaus: Processen zijn onderverdeeld in verschillende wachtrijen op basis van kenmerken (bijvoorbeeld interactief versus batch).

* Planning van feedbackwachtrijen op meerdere niveaus: Processen kunnen zich tussen wachtrijen verplaatsen op basis van hun gedrag.

* Contextwisseling: Dit is het proces waarbij de status van het ene proces wordt opgeslagen en de status van een ander proces wordt geladen. Het brengt overhead met zich mee, waarmee rekening moet worden gehouden bij het kiezen van een planningsalgoritme.

* Preëmptief versus niet-preventief: Door preventieve planning kan het besturingssysteem een ​​lopend proces onderbreken en naar een ander proces overschakelen. Niet-preventieve planning vereist een proces dat vrijwillig afstand doet van de CPU. Preventieve planning is over het algemeen flexibeler en responsiever.

Samenvattend is CPU-planning een fundamentele OS-functie die de systeemprestaties aanzienlijk beïnvloedt. De keuze van het planningsalgoritme is een afweging tussen verschillende prestatiegegevens, en het optimale algoritme hangt af van de specifieke systeemvereisten en werklast.